Με τον Φρανκενστάιν Τζούνιορ ο Μελ Μπρουκς συστήνει στον κόσμο το ιδιότυπο κράμα κωμωδίας του, που ήταν meta δεκαετίες πριν εισαχθεί ο όρος στην κινηματογραφική κουλτούρα, στηριζόταν στην παρωδία ειδών και τίτλων του παρελθόντος, στην κωμική στόφα των συμμετεχόντων, στα λογοπαίγνια, στη φάρσα, στο random χιούμορ και γενικά σε όποιον πιθανό κι απίθανο τρόπο μπορεί να προσφύγει κανείς, για να σε κάνει να γελάσεις. Αν η συγκεκριμένη ταινία παραμένει η καλύτερη του, είναι επειδή υπάρχει στιβαρός σκελετός, επειδή ως κατασκευή θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια αντίστοιχη, σοβαρή παραγωγή της Universal - μα δείτε πόση δουλειά έχει γίνει στη σκηνογραφία-, επειδή παίρνει τον μύθο του Φρανκενστάιν και δίνει στο Πλάσμα και στον Δημιουργό τη συμφιλίωση που η Μαίρη Σέλεϋ τους στέρησε κι επειδή απλά αποτελεί μία από τις κορυφαίες κωμωδίες όλων των εποχών.

 

Άπειρα τα αξέχαστα στιγμιότυπα και οι σκηνές ανθολογίας, θα ξεχωρίσουμε τη συνάντηση του Πλάσματος με τον τυφλό Τζιν Χάκμαν, η τελευταία ατάκα του οποίου ήταν δική του συνδρομή στο σενάριο, και, βέβαια,  εκείνη στο θέατρο, όπου ο δρ. Φρανκενστάιν του δαιμόνιου Τζιν Γουάιλντερ και το Πλάσμα του Πίτερ Μπόιλ χορεύουν και τραγουδούν το Puttin’ on the Ritz. Όποτε η ζωή γίνεται δύσκολη και χρειάζεσαι εσπευσμένα μια δόση ευφορίας, μπορείς να ανατρέξεις σε αυτή τη σκηνή και , για μια στιγμή, όλα θα μοιάζουν λίγο καλύτερα.