Aν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που ο Στίβεν Κινγκ έγραφε μια ιστορία για την απώλεια της αθωότητας και για τη μάχη του Καλού και του Κακού, θα είχα πολλά ευρώ. To Firestarter είναι μία από αυτές τις ιστορίες. Υπάρχει η εξωτερική σύγκρουση του Καλού με το Κακό –η χαρισματική οικογένεια και η μυστική οργάνωση που θέλει να εκμεταλλευτεί τα χαρίσματά της για κακό σκοπό‒ αλλά και η εσωτερική, με την ηρωίδα να βρίσκεται σε προεφηβική ηλικία και να καλείται να διαχωρίσει το Καλό από το Κακό μέσα της, καθώς αναγκάζεται να ωριμάσει πριν την ώρα της.

Η κινηματογραφική μεταφορά του Κιθ Τόμας εστιάζει σοφά στο ανθρώπινο δράμα, αφήνοντας το υπερφυσικό στοιχείο να προκύψει οργανικά, μέσα από το δράμα των χαρακτήρων, αντί να το καταστήσει πρωταγωνιστή, προσεγγίζοντάς το με το δέος ενός φαν του φανταστικού και του συγγραφέα – να ένα λάθος που κάνουν συχνά οι διασκευαστές των μεταφυσικών ιστοριών του Κινγκ. Έχει αδύναμο σενάριο και δεν διαθέτει ερμηνευτικό δυναμικό ανάλογο της κατά τα άλλα κακής μεταφοράς του 1984, στην οποία είχε βάλει το χεράκι του ο Ντίνο ντε Λαουρέντις. Μα ευτυχεί να έχει τον Τζον Κάρπεντερ(!) στο σάουντρακ, ο οποίος με τις συνθέσεις του υπενθυμίζει τη χαμένη αξία ενός μουσικού θέματος και της χρήσης του προς όφελος της υποβολής.