Πώς κινηματογραφείς μια υποψία; Παρακολουθείς τη σκέψη μιας γυναίκας και, αν είσαι ο Χίτσκοκ, πολλαπλασιάζεις τις αμφιβολίες με περιστατικά, διασκεδάζοντας τον πανικό με λεπτό χιούμορ, και επιτρέποντας στους χαρακτήρες, ταυτόχρονα με τους θεατές, να μαντεύουν το επόμενο βήμα: αυτό είναι σχεδόν μαγεία, δεν εξηγείται απλά, είναι κινηματογραφικός χωροχρόνος αναπόσπαστος από το σενάριο, και χρειάζεται μια ιδιοφυΐα για να το οργανώσει.

 

Σε αυτό το περισσότερο ψυχολογικό και λιγότερο θρίλερ του 1941, ο μέγιστος Βρετανός προθερμαίνει το παγκόσμιο κοινό για το Notorious και τις έγχρωμες περιπέτειές της δεκαετίας του ‘50, με άγγιγμα εξωτισμού, αξεπέραστη κομψότητα και υπόγεια σκοτεινιά, προσφέροντας στον Κάρι Γκραντ την πρώτη από τις σπουδαίες, αβίαστες συνεργασίες τους και στην Τζόαν Φοντέν, μια αριστοκρατική παρουσία με αδιόρατο μυστήριο στην έκφραση και τις σιωπές της, έναν πολύπλοκο ρόλο με υπόσταση και μαγνητισμό - και μαζί το Όσκαρ, που άδικα της στέρησε την προηγούμενη χρονιά για τη Ρεβέκκα η Τζίντζερ Ρότζερς στο δακρύβρεχτο Δράμα μιας Γυναίκας (Kitty Foyle), και μάλιστα στη χρονιά των Κοινωνικών Σκανδάλων της καλής της φίλης Κάθριν Χέπμπορν, και πάλι με συμπρωταγωνιστή τον Γκραντ.