«Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να πηγαίνεις τόσο γρήγορα εδώ», λέει ο Ματίας στον Βίκτωρα που οδηγεί. «Γιατί, φοβάσαι μήπως βγω από τη ζώνη ασφαλείας μου;» απαντά ο Βίκτωρας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος είναι που φοβάται να βγει από τη ζώνη ασφαλείας του. Έχοντας κλείσει τα είκοσι, ο ήρωας είναι πρώην αθλητής καταδύσεων και δεν ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του. Όταν τον πρωτοσυναντούμε, μοιάζει εγκλωβισμένος στη ρουτίνα του. Ο θάνατος της γιαγιάς του θα τον οδηγήσει σε ένα ταξίδι στη Βαυαρία μέσω Ιταλίας. Στο πλοίο από την Πάτρα θα γνωρίσει τον Ματίας, έναν Γερμανό νεαρό που μοιάζει να ζει ένα ατέλειωτο καλοκαίρι. Η μοίρα θα τους φέρει στο ίδιο αυτοκίνητο, σε μια διαδρομή που θα ξεκλειδώσει φόβους και καταπιεσμένα συναισθήματα.

 

To υπο-είδος του road movie παραδοσιακά προσφέρεται για δράματα χαρακτήρων. Το εξωτερικό ταξίδι δίνει την αφορμή για μικροεπεισόδια που ζυμώνουν την εξέλιξη του ήρωα και συνδυάζονται έτσι και με το εσωτερικό ταξίδι του παραδοσιακού δραματουργικού μοντέλου.

 

Μια δεκαετία μετά τα Κωλόπαιδα, ο Στέλιος Καμμίτσης επιστρέφει με ένα road movie εύθυμο, στρωτό αφηγηματικά και κατά βάση καλόψυχο, τόσο που του συγχωρείς την κάπως ισχνή δραματουργία, την έκδηλα ψηφιακή όψη ή ένα παραδοσιακό πρόβλημα της ελληνικής μυθοπλασίας και τις μηχανικές ερμηνείες που εξισορροπούνται, πάντως, από τα ευγενή φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του πρωταγωνιστικού διδύμου.

 

Κι αν αναρωτιέστε ποιος είναι «ο άνθρωπος με τις απαντήσεις», έντεκα στις δέκα φορές θα πρέπει να τον αναζητήσετε μέσα σας, όπως ο Βίκτωρας στην ταινία. Φυσικά, πάντα βοηθά να βρεθεί κι εκείνος ο άνθρωπος με τις κατάλληλες ερωτήσεις (εδώ ο Ματίας) και ίσως λίγη τύχη, αρκεί να έχεις τα μάτια σου και τ’ αυτιά σου ανοιχτά, για να εκλάβεις τα γυρίσματά της ως τέτοια – ως τυχερά.