Mε τη δράση του τοποθετημένη στο ίδιο σώμα ασφαλείας με εκείνο του Top Gun, αλλά στα ’50s, και με το προωθητικό υλικό να εστιάζει στις εναέριες μονομαχίες, το κοινό ενδέχεται να απογοητευτεί όταν διαπιστώσει ότι η ταινία περιλαμβάνει μόλις δύο αερομαχίες, επαγγελματικά γυρισμένες μεν, μα ισχνές σε σύγκριση με το αναλογικό υπερθέαμα του φετινού Top Gun: Maverick.

 

Στην πραγματικότητα, το Devotion είναι ένα ανοικονόμητο μελόδραμα για τις δοκιμασίες που υπέστη ο πρώτος μαύρος πιλότος στο Σώμα Αεροπορίας του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και τη φιλία του με έναν λευκό αριστούχο, στηριγμένο σε γνώριμες θεματικές που έχουμε δει να αναπτύσσονται καλύτερα σε δεκάδες άλλες ταινίες. Είναι, δε, και απροκάλυπτα μιλιταριστικό και πατριωτικό, η διαλεκτική όσον αφορά το σκέλος της εξωτερικής πολιτικής είναι απούσα, κάτι που μπορεί να παραβλέπεται σε ένα φιλμ αγνών ψυχαγωγικών προθέσεων, όπως η προαναφερθείσα ταινία του Τζόζεφ Κοζίνσκι, αλλά είναι μάλλον αρνητικό στοιχείο για ένα ανθρώπινο δράμα που στήνει τα θεμέλιά του στην πραγματικότητα.

 

Κρατάς μικρές στιγμές, όπως ένα ανέλπιστο «γκεστ» της Λιζ Τέιλορ, καταγράφεις στα θετικά στοιχεία και τις προσπάθειες του πρωταγωνιστικού διδύμου Τζόναθαν Μέιτζορς και Γκλεν Πάουελ, κανείς από τους δύο όμως δεν μπορεί να κάνει πολλά χωρίς σεναριακά ολοκληρωμένο χαρακτήρα, ούτε διαθέτουν (ακόμα) το ειδικό βάρος για να πληρώσουν την απουσία του με την παρουσία τους, παρά την προϋπηρεσία του δεύτερου στους αιθέρες – θυμίζουμε ότι έπαιζε και στο Top Gun: Maverick.