Μια πεντηντάρα που δουλεύει στα διόδια κόβοντας εισιτήρια και έχει έναν σύζυγο απογοητευμένο και κουρασμένο, κάποτε φέρελπι γυμναστή, που δουλεύει περιστασιακά και την αντικαθιστά στο ρεπό της, μια κόρη που εργάζεται σε εργοστάσιο με λουκάνικα κι έχει μια 6χρονη κόρη, τη μητέρα της μέσα στο ίδιο σπίτι κι έναν ενήλικο γιο που υπηρετεί σε υποβρύχιο, και μένει έγκυος, ενώ δεν προλαβαίνει να μαζέψει το μυαλό της από τις υποχρεώσεις, υπόσχεται κάτι δυνατό και αστείο ταυτόχρονα. Και ως έναν βαθμό (πιο συγκεκριμένα, στα πρώτα 20 λεπτά, το καταφέρνει, μαρκάροντας τους χαρακτήρες σε μια περιδίνηση που συγγενεύει με οικιακή τρέλα, καθώς ένα ευχάριστο γεγονός, έστω και ανεπιθύμητο, μπερδεύει και εντείνει μια ήδη προβληματική ατμόσφαιρα. Ωστόσο, το ντεμπούτο της Ναντέζ Λουαζό βασίζεται σε μια μικρού μήκους ταινία της με το ίδιο ακριβώς θέμα και δεν είναι τυχαίο πως εξαντλείται μόλις επιχειρήσει να πλεύσει στη βαθύτερη διάσταση, την υπαρξιακή κρίση πέρα από τις υστερίες και τη (απούσα) διαπλοκή των τεσσάρων γενεών γυναικών που μοιράζονται την ίδια στέγη. Βέβαια, η δέκα φορές υποψήφια και δύο φορές νικήτρια στα βραβεία Σεζάρ, Καρίν Βιάρ, είναι τέτοια δεξιοτέχνης (η Νταϊάν Κίτον με την Κάρολ Λόμπαρντ σε γαλλικό πακέτο έκφρασης) που μας παρασύρει στον screwball σουρεαλισμό της αυθεντικά απεγνωσμένης Νικόλ.