Στην καθαρά αμερικανική κινηματογραφική ερμηνεία του όρου road movie, οι ταινίες δρόμου είναι καλές αφορμές για περιπέτεια. Στο προχωρημένο βήμα, γίνονται υπαρξιακές περιπλανήσεις, όπως το Επάγγελμα Ρεπόρτερ. Η Αλίκη στις Πόλεις του Βιμ Βέντερς επιχειρεί και μια ψυχογεωγραφική μετάβαση, καθώς μιλάει για έναν δημοσιογράφο, τον Φίλιπ, που μπλοκάρει από το ταξίδι του στην Αμερική (ένα ακόμη alter ego του μονίμως σαστισμένου από την αχανή και δυσπερίγραπτη americana Βέντερς) και ουσιαστικά πραγματεύεται την απρόσμενη, δημιουργική, ζόρικη και λυτρωτική ενδοσκόπηση στα πάτρια εδάφη, καθώς ταξιδεύει προς το Άμστερνταμ για να βοηθήσει μια πιτσιρίκα, την οποία προσωρινά εγκατέλειψε η μητέρα της σε ένα αεροδρόμιο, να βρει τη γιαγιά της. Δεν υπάρχει τίποτα παιδοφιλικό (φευ) ή, αντιθέτως, διδακτικό (ουφ) σε αυτή την παράδοξη και μηνύσιμη συμπόρευση. Πολύ έξυπνα, ο Βέντερς τοποθετεί την αμερικανική ιδεολογία και την εξάπλωσή της στον παλιό κόσμο μέσα στη ματιά ενός «δυτικού» παιδιού που την έχει συνηθίσει από γεννησιμιού του. Η Αλίκη διυλίζει το ταξίδι με τις κινήσεις και τις αντιδράσεις της και ο Φίλιπ νιώθει επιτέλους τη γη και το περιεχόμενο, και διαισθάνεται την αλλαγή που έρχεται. Γι' αυτό κι έχει κάτι να γράψει.