Το μυθιστόρημα που έγραψε ο Τζούλιαν Μπαρνς το 2011 και περιέγραφε τα τερτίπια της μνήμης ενός ηλικιωμένου που αλλιώς θυμάται τις ιστορίες της νιότης του και αλλιώς ανακαλύπτει πως συνέβησαν δέχεται μια ευγενέστατη, βραδυφλεγή και σχεδόν ρετρό, σαν τον ήρωά της, διασκευή που αποζημιώνει τον υπομονετικό θεατή την κατάλληλη ώρα. Ο Τζιμ Μπρόαντμπεντ, μία από τις λίγες φορές που κουβαλά τις υποχρεώσεις ενός πρωταγωνιστή, μοιάζει τέλειος για τον ρόλο του Τόνι που ψάχνει από απλή περιέργεια ένα απομεινάρι του παρελθόντος του και καταλήγει να το κάνει εμμονικά, κινούμενος στα όρια του νόμου, κρατώντας ζωντανό με την ερμηνεία του το μυστήριο γύρω από τα κίνητρα του ήρωα για μια έρευνα που δεν μοιάζει σημαντική. Εμπορικό σινεμά (δυστυχώς) σχεδόν προς εξαφάνιση, κινούμενο χωρίς ίχνος εντυπωσιασμού, που στηρίζεται στους βετεράνους σταρ του, φαινομενικά αργό στην αφήγηση, μα πολύ πλούσιο και γενναιόδωρο στις συνδέσεις και στην ολοκλήρωσή της.