Αν και το όνομα του Κότζι Φουκάντα είναι τέτοιο που θα μπορούσε να λειτουργεί ως Υπερατού σε ανταγωνιστικές συζητήσεις μεταξύ σινεφίλ με αντικείμενο το μέγεθος της σινεφιλίας τους, το σινεμά του Ιάπωνα δημιουργού δεν έχει καταφέρει να διεισδύσει σε σινεφίλ κύκλους πέρα από ένα πολύ στενό φεστιβαλικό κύκλωμα. Αυτό δεν συνέβη ούτε με την τελευταία ταινία του, το Love, Life, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας το 2022, φεύγοντας με άδεια χέρια και χλιαρές κριτικές. 

 

Στην ταινία ένα τραγικό γεγονός χρησιμοποιείται ως μηχανισμός της πλοκής ώστε ο Φουκάντα να καταγράψει την απόσταση ανάμεσα στα μέλη ενός ζευγαριού, της Τάεκο και του Χίρο, και να τη διανύσει μέχρι το γλυκόπικρο φινάλε, με ένα σαφές, λυρικό γενικό πλάνο. Κατά τη διαδρομή απλώς σκαρφίζεται επεισόδια με τη δραματουργική συνέπεια ενός ενήλικα που λέει αυτοσχέδιο παραμύθι σε ανήλικο παιδί για να κοιμηθεί, και εγκλωβίζεται στις συμβάσεις της φεστιβαλικής αισθητικής (η ακινησία, η διαστολή των παύσεων ανάμεσα στους διαλόγους κ.λπ.), με αποτέλεσμα οι περιστασιακές συναισθηματικές εξάρσεις να φαντάζουν αμήχανες, όταν δεν κατρακυλούν στην ακούσια αυτοπαρωδία – χαρακτηριστική η σκηνή της κηδείας. Στο τέλος μένουν μόνο οι καλές προθέσεις και η καλλιγραφία