Από το αξεπέραστο, υποψήφιο για Όσκαρ J’ai perdu mon corps του Ζερεμί Κλαπέν από το 2019 είχα να διασκεδάσω και να συγκινηθώ τόσο με ένα animation φαντασίας όσο με τον Φίλο μου το ρομπότ που απέσπασε την κορυφαία διάκριση της κατηγορίας του στα πρόσφατα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου.

 

Σκηνοθετημένο από τον Βάσκο Πάμπλο Μπέργκερ (η λοξή, εμφατική Χιονάτη του 2012 είναι η πιο γνωστή του ταινία), εξιστορεί την τρυφερή σχέση ενός μοναχικού σκύλου με το ρομπότ συντροφιάς που αποκτά: βρίσκει χαρά στη μονότονη ζωή του, αλλά αναγκάζεται να το αποχωριστεί άδοξα μια μέσα στην παραλία, στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ’80. Τα όνειρα του ανήμπορου να μετακινηθεί στην άμμο ρομπότ αποκτούν μια άγρια ομορφιά, καθώς δεν είμαστε σίγουροι, όπως σε κάθε εφιάλτη που σέβεται τον εαυτό του, αν συμβαίνουν ή όχι. Τον απροσποίητο και ειλικρινή δεσμό μεταξύ του ευγενικού σκυλάκου και του καλοπροαίρετου τενεκεδένιου μίμου συναισθημάτων, που στροβιλίζεται γύρω από το πασίγνωστο «September» των Earth Wind and Fire και διασχίζει ένα Μανχάταν μεταμορφωμένο σε ζωούπολη, διακόπτουν περιστατικά βίας αλλά και η μοίρα που δεν τους ήθελε ανέφελα μαζί.

 

Κι ενώ η πλοκή μπρομαντικής κομεντί φαίνεται να μεταμορφώνεται σε αδιέξοδες περιπέτειες μιας χαμένης ψυχής στη μεγάλη πόλη, το φινάλε επιβεβαιώνει την ενσυναίσθηση που υποσχέθηκε το γλυκό ξεκίνημα, και μια βαθιά συνειδητοποίηση του νοήματος της αληθινής φιλίας.