Το White Bird μπορεί να φέρει τον υπότιτλο «A wonder story» και φαινομενικά να συνδέεται με το Wonder του 2017, μα αποτελεί ένα κινηματογραφικό παράδοξο. Για να βρούμε ανάλογό του θα πρέπει να ανατρέξουμε πολλές δεκαετίες πίσω, στο Curse of the cat people (1944) του Ρόμπερτ Γουάιζ. Στην πραγματικότητα, η ταινία του Γουάιζ δανείζεται από τη θρυλική δημιουργία του Ζακ Τουρνέρ τον τίτλο και τη Σιμόν Σιμόν, που υποδύεται και πάλι την Ιρένα, αλλά εμφανίζεται για λίγο ως φαντασματική παρουσία. Κατά τα άλλα, ουδεμία σχέση έχει με το Cat People, πρόκειται για ποιητική φαντασία που «διαβάζει» τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού.

 

Αντίστοιχα και στο White Bird εμφανίζεται ένας χαρακτήρας από το Wonder, ο νεαρός Τζούλιαν, χωρίς καν να είναι πρωταγωνιστής της ιστορίας. Η ιστορία ανήκει στη Γαλλοεβραία γιαγιά του, τη Σάρα, και τοποθετείται στο κατεχόμενο από τους ναζί Παρίσι. Όταν οι συλλήψεις Εβραίων θα ενταθούν, ο Τζούλιαν, ένας Γερμανός συμμαθητής που κοροϊδεύουν όλοι λόγω των κινητικών προβλημάτων του, θα την κρύψει στον αχυρώνα της κατοικίας του. 

 

Τη σκηνοθεσία της ταινίας υπογράφει ο Μαρκ Φόρστερ, ένας σκηνοθέτης με εργασιομανία άλλων εποχών, που δοκιμάζεται διαρκώς σε διαφορετικά είδη. Δεν πρόκειται για δημιουργό πρώτης γραμμής, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον επαγγελματισμό του ή την κατανόηση της εκάστοτε «ανάθεσης». Εδώ θα δώσει μια νότα μαγείας και παραμυθιού, μεριμνώντας, όμως, ώστε τόσο ο τόνος όσο και η χρωματική παλέτα να συνάδουν με μία από τις σκοτεινότερες περιόδους της ιστορίας. Πρόκειται για καλαίσθητη, young adult μυθοπλασία, η οποία παρουσιάζει τον ναζισμό με όρους bullying. Η απόφαση αυτή ίσως ξενίσει μερίδα της κριτικής, αλλά ελήφθη για να μιλήσει στη γλώσσα των σημερινών έφηβων και να καταστήσει κατανοητή την απεχθή φύση μιας ιδεολογίας, η οποία φαίνεται να αποκτά και πάλι διείσδυση σε νεαρά μυαλά. 

 

Για μας, πάντα στο πλαίσιο του είδους της και του ηλικιακού target group της, πετυχαίνει τον στόχο της, προσφέροντας μάλιστα γενναίες δόσεις τρυφερότητας, σασπένς και συγκίνησης με τρόπο που κάτι πολυδιαφημισμένοι και δαπανηρότεροι «αγώνες πείνας» ουδέποτε προσέγγισαν. Αν έχετε παιδιά προεφηβικής ηλικίας, δοκιμάστε το. Πρόκειται για ψυχαγωγία προσεγμένη και ωφέλιμη, ικανή να οδηγήσει σε απαραίτητες συζητήσεις.