Μια σαραντάχρονη μάνα καλεί την κόρη της σε κρουαζιέρα, για να γιορτάσουν τα δέκατα όγδοα γενέθλιά της. Καθώς το πλοίο βρίσκεται σε διεθνή ύδατα και η μάνα ερωτοτροπεί με έναν θερμαστή –όχι τον Γουίλι−, η κόρη δέχεται σεξουαλική επίθεση. Ελλείψει αρμόδιας αστυνομικής διεύθυνσης, το πλήρωμα του πλοίου αναλαμβάνει την ανάκριση και επιχειρεί να κουκουλώσει την υπόθεση, μόνο που η μάνα δεν πρόκειται να υποχωρήσει εύκολα.

 

Θυμίζοντας αρκετά τις νευρώδεις ασκήσεις ύφους και δυσφορίας του συμπατριώτη του, Τομπίας Λίντχολμ, ο Μίκαελ Νόερ επιστρατεύει τον ερμηνευτικό οδοστρωτήρα που ακούει στο όνομα Τρίνε Ντίρχολμ για να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα για τα κίνητρα του οποίου δεν είσαι ποτέ σίγουρος. Είναι πρωτίστως μητρικά και προστατευτικά ή μήπως ενοχικά και εγωιστικά; Μέσα από τη σταυροφορία της μάνας καταδεικνύεται με σαφήνεια ο διαχρονικά δυσχερής αγώνας θυμάτων αντίστοιχων εγκλημάτων για κατανόηση και δικαίωση, μέχρι που η εξυπηρέτηση του είδους και οι σεναριακοί ελιγμοί κάνουν το γενικό υπερβολικά συγκεκριμένο και το θέαμα διογκούμενα υπερ-βολικό. Το δε φινάλε μοιάζει περισσότερο με δικαίωση του λαϊκού αισθήματος παρά με αμφίσημη κατακλείδα, πρόσφορη για συζητήσεις και αναλύσεις, αν και ο δημιουργός εμφανώς στόχευε στο δεύτερο. 

 

Μολαταύτα, οι φίλοι των θριλερικών αφηγήσεων που έχουν το ένα τους πόδι βαθιά ριζωμένο στην πραγματικότητα αξίζει να δώσουν μια ευκαιρία στο έργο.