Στην Κούβα των αρχών της δεκαετίας του '90, όπου το ραδιόφωνο, όταν λειτουργεί, υπενθυμίζει τις προσπάθειες της κυβέρνησης για δωρεάν παιδεία και υγεία, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι σκέφτεται πιο απλοϊκά πράγματα, όπως το φαγητό της επόμενης ημέρας.

 

Η Καντελάρια και ο Βικτόρ Ουγκό μοιάζουν με απομεινάρια που περιμένουν το τέλος, με λίγους καβγάδες να διατηρούν τη ζωντάνια τους, αλλά ξανανιώνουν χάρη στην παρουσία μιας κλεμμένης βιντεοκάμερας που τους επιτρέπει να δουν μια πιο συναρπαστική ζωή μέσα από τον φακό της.

 

Ο Κολομβιανός σκηνοθέτης Τζόνι Χέντριξ παίζει έξυπνα με τα πολιτικά συστήματα, καθώς το καπιταλιστικό προϊόν δίνει σε λίγες στιγμές ό,τι δεν έδωσε η σοσιαλιστική ιδεολογία χρόνων, όμως γρήγορα προσπερνά το εύρημά του και, κυρίως, φιλμάρει ουμανιστικά ως μάρτυρας της προσπάθειας των δύο ηρώων για ένα ένδοξο, λίγο πιπεράτο, αλλά πάντα αξιοπρεπές αντίο.

 

Οι πρωταγωνιστές του ομορφαίνουν μέσα από τη δική τους κάμερα, πείθουν σταδιακά πως κάποτε υπήρξαν ένα ωραίο ζευγάρι και, παρά την αφέλεια των πράξεων των ηρώων τους, χαρίζουν μια γλυκιά ανάμνηση ως φιγούρες μιας καρτ ποστάλ από την Αβάνα.