Είναι ταινία υπεράνω κριτικής το Terrifier 3. Ούτε αυτοί που την προσμένουν με χαρά ούτε εκείνοι που δεν θα περνούσαν καν απ’ έξω ενδιαφέρονται για να διαβάσουν μια κριτική της. Πέρα από τη ζήτηση, όμως, είναι υπεράνω κριτικής και επειδή η λειτουργία της είναι εφάμιλλη μιας επίσκεψης σε ένα escape room τρόμου ή σε ένα θεματικό πάρκο φρίκης. Οι νεολαίοι θα συρρεύσουν στις αίθουσες, και πολύ καλά θα κάνουν, θα γελάσουν με τις αντιδράσεις των υπολοίπων στις σκηνές φρίκης, θα φρικάρουν και οι ίδιοι με ένα θέαμα πρωτοφανούς (γι’ αυτούς) αγριότητας, θα διασκεδάσουν δηλαδή σε συνθήκες γαλαρίας – αλίμονο αν μας ενοχλούσε αυτό, μακάρι να βλέπουμε το φαινόμενo συχνότερα και σε καλύτερες ταινίες τρόμου. Ωστόσο, όλα αυτά δεν μπορούν να αφορούν την κριτική αποτίμηση της ταινίας και (μάλλον) δεν απασχολούν κι εκείνους τους λίγους που θα προσφύγουν σ’ αυτή.

 

Εκμεταλλευόμενοι τα αχαρτογράφητα για τα μεγάλα στούντιο νερά του ΤikΤok, οι ιθύνοντες της ιστοσελίδας Bloody Disgusting, που βρίσκονται πίσω από το franchise, και ο δημιουργός Ντάμιεν Λεόνε μπόρεσαν να μετατρέψουν τον Αρτ, τον κακό της ιστορίας, σε horror είδωλο και τις ματωμένες βινιέτες του Terrifier σε ΤikΤok sensation. Κάθε νέα προσθήκη είναι λιγότερο κακότεχνη, υπάρχει μια εξέλιξη δηλαδή, αν και αυτό που μπορεί να προσφέρει ο Λεόνε μάλλον απογειώθηκε στην εξτραβαγκάντζα του δεύτερου μέρους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν έχει να προσφέρει και πολλά.

 

Πρόκειται για slasher που διαφημίζει την αγριότητα των φονικών του, η αγριότητα, όμως, είναι ζήτημα (και) περιεχομένου, τόνου, ρυθμού, build-up και φαντασίας – και κανένα Terrifier δεν διαπρέπει σε αυτά. Στην προπαρασκευή, στην ατμόσφαιρα, στη mise en scène βλέπεις να γίνεται μια προσπάθεια ακόμα και στις (κατά τα άλλα κακές) ταινίες του αιμοβόρου Γουίνι. Αυτή η προσπάθεια είναι απούσα από τα πονήματα του Λεόνε, που εστιάζει αποκλειστικά στην κατάτμηση της σάρκας. Ο τρόπος που θα επιτευχθεί ο τεμαχισμός της δεν έχει κάποια ιδιαίτερη εφευρετικότητα – για υπερφυσική δύναμη και για καλλιτέχνη της φρίκης, είναι τρομερά συμβατικά τα εργαλεία του Αρτ. Η έμφαση δίνεται στα prosthetics και ο διαμελισμός απεικονίζεται κυρίως με κοψίματα του μοντέρ, κοντινά πλάνα στα επίμαχα σημεία και εναλλαγή σε γενικότερα, ώστε οι τεχνικοί να έχουν εφαρμόσει το αποτέλεσμα του πλήγματος στον ηθοποιό που το δέχτηκε. Τα ρακόρ είναι ερασιτεχνικά και τα set pieces, αν μπορούμε να τα αποκαλέσουμε έτσι, συναγωνίζονται σε φλυαρία το υπόλοιπο μέρος της ταινίας, το οποίο απαρτίζεται από επεξηγηματικούς διαλόγους και random επινοήσεις της στιγμής που συνδράμουν το υποτιθέμενο χτίσιμο μιας μυθολογίας. Μην τα πολυλογούμε, μπροστά στο Terrifier 3, το Halloween 2 του Ρομπ Ζόμπι είναι η καλύτερη ταινία τρόμου του 21ου αιώνα.

 

Θα κλείσουμε με μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά και αποδεικνύει πόσο safe είναι η δουλειά του Λεόνε, κι ας παριστάνει την απαγορευμένη και αντισυμβατική. Στην ήδη διαβόητη σκηνή του ντους τα δύο θύματα είναι γυμνά. Ο Λεόνε, όμως, προσέχει ώστε να μη δούμε την παραμικρή ίντσα των απόκρυφων σημείων τους, μην τυχόν και σκανδαλιστούν οι Αμερικανοί νεανίες. Βλέπεις, στο σύμπαν του Τerrifier 3 πιο τρομακτική και πιο απαγορευμένη από την παραμόρφωση του ανθρώπινου σώματος, από τα σπλάχνα και τα διαμελισμένα άκρα, είναι η θέα ενός γυμνού κορμιού. Τι υποκρισία, αλήθεια.