«Η κάμερα γέρνει πάντα προς τα πάνω, είσαι πολύ ψηλός» λέει κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης στον Μίκη Θεοδωράκη, ξεστομίζοντας τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι μια μόνιμη ένδειξη σεβασμού, η ανάγκη να αποτυπώσει έτσι μια φιγούρα θεϊκή για τον ίδιο μέσα από ένα πλούσιο αρχειακό υλικό, δείγμα της μακρόχρονης συνεργασίας των δύο ανδρών.

 

Το ντοκιμαντέρ του Αστέρη Κούτουλα απαριθμεί χωρίς χρονολογική σειρά περιστατικά από τις περιοδείες του Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο και τις παρουσιάζει με παράλληλες αναγνώσεις του έργου του, παιγμένες από νέους καλλιτέχνες, σαν ένα ταξίδι στο μυαλό του, όπου ο χωροχρόνος δεν έχει και τόση σημασία.

 

Το αποτέλεσμα έχει μικρό αφηγηματικό ενδιαφέρον, καθώς το συναίσθημα υπερτερεί και ως οδηγός της ταινίας την κάνει ένα ιδανικό δώρο του δημιουργού προς τον ήρωά του, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ταύτιση του κοινού.