Από το Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ; της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα, ο Πίτερ Χέτζις κατάφερνε συχνά στην καριέρα του να αποτυπώνει, μέσα από μικρές ταινίες, την πολυπλοκότητα των οικογενειακών σχέσεων, που άλλοτε κρατούν τους ήρωές τους πίσω και άλλοτε αποτελούν ένα μόνιμο τρυφερό μαξιλάρι για κάθε δύσκολη στιγμή.

 

Σκηνοθετώντας πια τον γιο του, Λούκας, φροντίζει να του μεταδώσει πετυχημένα την εσωτερική σύγκρουση ενός νέου που νιώθει ότι η οικογενειακή θαλπωρή θα γεμίσει το κενό που έχει στη ζωή του, αλλά παράλληλα η ιδέα τον απωθεί, όταν αντιλαμβάνεται πως η παρουσία του φέρνει μόνο προβλήματα στους υπόλοιπους.

 

Ο μικρός Χέτζις παίζει τον πρώην τοξικομανή Μπεν που κάνει έκπληξη στη μητέρα του (Τζούλια Ρόμπερτς), παίρνοντας μια μικρή άδεια από την κλινική αποτοξίνωσης για να την επισκεφθεί τα Χριστούγεννα.

 

Σκηνοθετώντας πια τον γιο του, Λούκας, φροντίζει να του μεταδώσει πετυχημένα την εσωτερική σύγκρουση ενός νέου που νιώθει ότι η οικογενειακή θαλπωρή θα γεμίσει το κενό που έχει στη ζωή του

Σύντομα η παρουσία του στο σπίτι γίνεται αντιληπτή από ένα σύνολο παλιών αμαρτιών του που δεν θέλουν να τον αφήσουν ήσυχο, αλλά κυρίως αποτελούν κίνδυνο για την οικογένεια, βυθίζοντας τον ίδιο σε έναν νέο κύκλο εσωστρέφειας, μέχρι να αναλάβει δράση η μητέρα.

 

Η Ρόμπερτς δεν ενσαρκώνει κάποιον κόμικ χαρακτήρα μητέρας-εκδικήτριας αλλά πρωταγωνιστεί σε ένα ταξίδι υπέρβασης, γυρνώντας την πόλη με τον γιο της, και με αυτό τον τρόπο θα περάσει από την απλή γνώση της ως τότε κατάστασης του γιου της στην πλήρη επίγνωση του τι σημαίνει να είσαι στην κατάστασή του.

 

Η παρουσία της είναι στιβαρή, σπανίως υπερβολική, με μια φυσικότητα που ταιριάζει γάντι στην εύστοχα ειρωνική ματιά του σκηνοθέτη, ο οποίος γυρίζει την ταινία του σχεδόν ντοκιμαντερίστικα, σαν ένα χριστουγεννιάτικο οικογενειακό βίντεο που, αντί για γαλοπούλες, γλυκά και τζάκια, μεταβαίνει σε σκοτεινούς δρόμους, ψάχνοντας για πράξεις γενναιότητας και για ελπίδα τις στιγμές που κυριαρχεί η απόγνωση.