Όσοι γονείς και παιδιά θυμάστε την Αίνμπο, την Πριγκίπισσα του Αμαζονίου ξέρετε τι περίπου να περιμένετε και από την Καγιάρα. Ο προϋπολογισμός ίσως είναι ελαφρώς χαμηλότερος, γι’ αυτό ο περιβάλλων χώρος δεν έχει λεπτομέρεια αντίστοιχη του τροπικού δάσους εκείνης της ταινίας, αλλά αυτήν τη φορά η πλοκή έχει μεγαλύτερη συνοχή κι έτσι τα μικρότερα παιδιά, στα οποία απευθύνεται, δεν θα δυσκολευτούν τόσο να την παρακολουθήσουν, έστω κι αν η ταινία δεν διεκδικεί δάφνες αφηγηματικής δεινότητας.

 

Κατά τα άλλα, η λαογραφία μπλέκεται με δάνεια από γνωστότερες στουντιακές παραγωγές του εξωτερικού και η δραματουργία εμπλουτίζεται με χαριτωμένους, τετράποδους «δευτεραγωνιστές». Όσο για την πάγια ένστασή μας ότι μια ταινία σαν αυτή οφείλει να αναπληρώσει την ένδεια της παραγωγής με φαντασία και πρωτοτυπία, καταρρίπτεται από την αυξανόμενη ζήτηση για οικογενειακά θεάματα, με την επακόλουθη επίσπευση της ολοκλήρωσης των εγχειρημάτων – και τα γνωστά αποτελέσματα.