Ένα ζευγάρι πενηντάρηδων αποχαιρετά τον γιο του που θα διασχίσει τον Ατλαντικό για σπουδές και, εν μέσω συζητήσεων, κρασιού και μπόλικου ελεύθερου χρόνου, διαπιστώνει πως μάλλον έχασε τον συνδετικό κρίκο της σχέσης του.

 

Το χωριστό τους μέλλον παρουσιάζεται παράλληλα, με μια αβάσταχτη ελαφρότητα που από τη μία σατιρίζει την αμηχανία των ανθρώπων που θα πρέπει μετά από χρόνια μονογαμίας να ανακαλύψουν εκ νέου το παιχνίδι του φλερτ και από την άλλη μας προτρέπει να μη δούμε το όλο εγχείρημα ως μια σοβαρή προσέγγιση στην κρίση ηλικίας.

 

Αυτό, άλλωστε, υποδηλώνει και το διαρκές χαμόγελο του Ρικάρντο Νταρίν (που ακόμα κι εδώ προσδίδει κύρος στην ταινία) στην εξιστόρηση των γεγονότων που γίνονται από τη μεριά του, σε μια φόρμα που θυμίζει εκπαιδευτικό παραμυθάκι για μεσήλικες, αρκούντως περιπαικτικό και διόλου ακανθώδες.