Στο ντεμπούτο του ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης καταπιάνεται με μια σταθερά που έχει απασχολήσει το παγκόσμιο σινεμά, από τον Κισλόφσκι ως τον Απρόσμενο Έρωτα, δηλαδή την τυχαιότητα και το δίλημμα που επιφέρει ο έρωτας, και έρχεται να καλύψει το κενό των ελληνικών ταινιών που πραγματεύονται τον έρωτα, μια γκρίζα ζώνη που δεν έχει «πιάσει» στις εγχώριες αίθουσες, ενδεχομένως και λόγω του κορεσμού του κοινού από τις αντίστοιχες τηλεοπτικές σειρές.

 

Στο είδος προσθέτει τα αγαπημένα του θέματα: την υπαρξιακή αναζήτηση, τη νοσταλγία, στοιχεία θρίλερ και σεξουαλικού δράματος. Γεφυρώνει δύο ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα, με άξονα τη μοιραία στιγμή που καθορίζει το μέλλον, και το κάνει με κινηματογραφική αίσθηση στην παλέτα των εικόνων και τη μείξη των ήχων, των τραγουδιών και της μουσικής.

 

Στο ένα κομμάτι πάνω-κάτω επαναλαμβάνει την περσόνα που τον έκανε γνωστό από τις τηλεοπτικές σειρές. Στο δεύτερο, το πιο σκοτεινό, είναι πιο αιχμηρός, γι’ αυτό και πιο πειστικός. Αποσπά εύστοχες ερμηνείες απ’ όλους τους δεύτερους ρόλους, ειδικά της μάνας Μπαζάκα, του παραγωγού Καραζήση και της femme fatale Σολωμού. Με τη Μαρίνα Καλογήρου, μια ηθοποιό με ικανότητα στις ψυχολογικές εκρήξεις, που αντισταθμίζουν το γήινο ταμπεραμέντο της, η σχέση τους στην ταινία εξομαλύνεται μετά τις πρώτες, αμήχανες εισαγωγικές σκηνές κι εξελίσσεται σε ένα ενδιαφέρον rollercoaster.

 

Ο Παπακαλιάτης έχει στο αίμα του την πυκνή αφήγηση και τη δημιουργία ίντριγκας και με το Αν κάνει ένα βήμα προς ένα μέσο που τόσα χρόνια φαινόταν να φλερτάρει έντονα μέσα από τα σίριαλ που δημιούργησε μόνος του. Τα απότομα κοντράστ που αναπόφευκτα οδηγούν σε υπερβολές (στους χαρακτήρες, στο ύφος) είναι το σημείο που πρέπει να ρυθμίσει.