Υποθέτω πως ο Κέβιν Σπέισι αποφάσισε να κάνει ένα απαραίτητο, ανακουφιστικό ίσως διάλειμμα από το «House of Cards» και να αποδεχθεί, με το αζημίωτο δίχως άλλο, έναν ρόλο ελαφρύ, όσο πιο μακριά γίνεται από της μηχανορραφίες του Λευκού Οίκου και τις πολιτικές δολοπλοκίες. Μαζί με την παρένθεση, απομακρύνθηκε όσο γίνεται και από οποιαδήποτε απόχρωση δραματικότητας, εγκαταλείποντας την ταινία σχεδόν από το ξεκίνημα. Επίσης, δεν ρώτησε τον Μπιλ Μάρεϊ τι μπορεί να πάθει ένας μεγάλος ηθοποιός όταν δανείζει τη φωνή του σε μια γάτα. Ή, δεν είδε ποτέ τον Γκάρφιλντ. Εννιά ζωές, το αντίστοιχο των εφτά ψυχών που λέμε εμείς, δεν είναι αρκετές για να σώσουν αυτή την κωμωδιούλα με το μαγικό εύρημα της μετενσάρκωσης ενός ματαιόδοξου, και συναισθηματικά απόντα, επιχειρηματία που περνάει τη δοκιμασία της γατίσιας ζωής για να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να είσαι πατέρας, σύζυγος, άνθρωπος. Η απλοϊκότητά της την προορίζει αποκλειστικά για τα παιδιά του δημοτικού, τα μόνα που ενδεχομένως θα εκτιμήσουν κάποια αιλουροειδή ακροβατικά και την παντελή έλλειψη οπτικής ή σεναριακής πρωτοτυπίας πίσω από το οικογενειακό μήνυμα.