Ο Αρνό ντε Παγιέ απεχθάνεται την αντισυμβατική αφήγηση και στους Τέσσερις Χρόνους το αποδεικνύει, αφού μόνο μετά τη μία μέσα στην ταινία καταλαβαίνουμε πως οι ισάριθμες γυναίκες, από την περίπου τριαντάρα που συναντά απροσδόκητα μια φίλη από το παρελθόν που της ζητά το μερτικό της από ένα κόλπο, μέχρι τη μικρή που παίζει αμέριμνη ώσπου γίνεται μάρτυρας μιας ανεξιχνίαστης τραγωδίας, είναι ένα και το αυτό πρόσωπο – μάλλον. Το ενδεχόμενο και η αμφιβολία βρίσκονται στην καρδιά της Ορφανής, μιας ηρωίδας σε τέσσερις εκδοχές, που εκτροχιάζεται και καλείται να βρει υπόσταση και λημέρι στο επίκεντρο της ασπόνδυλης ηθικής της. Εφοδιασμένος με τρεις μοντέρ που ενώνουν ουσιαστικά μικρού μήκους ιστορίες σε ένα μη γραμμικό πορτρέτο και με εξαιρετικές ερμηνείες από τις δύο Αντέλ, την Ενέλ και την Εξαρχόπουλος, καθώς και από τα νεαρότερα άβατάρ τους, ο Ντε Παγιέ δεν επιθυμεί να δώσει απαντήσεις, ούτε ψυχαναλυτικές ούτε καν πιθανοφανείς, ως προς την πλοκή και τα κίνητρα. Το συναρπαστικό ατού αυτού του ασυνήθιστου, καλοφτιαγμένου δράματος είναι η εξερεύνηση της γυναικείας ψυχής, σε μια διαδρομή χωρίς ορατό προορισμό.