Διάβαζα τις προάλλες στο αμερικάνικο Esquire για ποιο λόγο ο Μαρκ Γουόλμπεργκ δεν μπορεί να κουβαλήσει στις πλάτες του μια ταινία, ενώ εξελίσσεται σε έναν από τους πλέον αξιόπιστους και δυναμικούς δευτεραγωνιστές, όπως απέδειξε περίτρανα και στον Πληροφοριοδότη. Μόνο στα απέραντα τελευταία δευτερόλεπτα του «Boogie Nights», όπου είχε βυθιστεί αμίλητος σε μια παρατεταμένη κατατονία, το άγραφο πρόσωπό του αποτύπωσε το ακριβές του περιεχομένου. Είναι εξαιρετικά απίθανο για έναν ηθοποιό να είναι και καλός στη δουλειά του και λαμπερός όταν παίζει χωρίς την μπάλα, γι’ αυτό και οι επονομαζόμενοι σταρ είναι σπάνιοι και αξιοπρόσεκτοι πέραν του δέοντος (δεν χρειάζεται να είναι όμορφοι – ο Μόργκαν Φρίμαν, ας πούμε, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία που σε προστάζει να τον παρακολουθήσεις και να ταυτιστείς με οποιοδήποτε συναίσθημα του καπνίσει). Λοιπόν, ο φίλος μας ο Μάρκι Μαρκ δεν είναι το παραδείσιο πτηνό που θα περίμενε το αμερικανικό σινεμά στην καρέκλα του οδηγού, αν και ευτυχώς έχει αποβάλει το ψιθυριστό επηρμένο του παραμυθάκι, και συγκεντρώνεται περισσότερο στο στόχο παρά στον γραμμωμένο εαυτό του. Το φιλμ του Φουκουά ανατρέπει, ή μάλλον βάζει τα δυνατά του να ανατρέψει, την αυταπάτη του πατριωτισμού μέσα από την αρνητική περιπέτεια του αποτραβηγμένου σκοπευτή Σουάγκερ, ο οποίος επανέρχεται για να βοηθήσει την κυβέρνηση στην αποσόβηση της απόπειρας δολοφονίας του προέδρου των ΗΠΑ. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη και ο Μπομπ Λι Σουάγκερ θα κυνηγήσει τους εχθρούς του έθνους, προφανώς τους συνεχιστές της συνωμοτικής παράδοσης του παρακράτους που στήνει δικτατορίες και βάφει στο αίμα άμαχους και γυναικόπαιδα στον Τρίτο Κόσμο. Η πλοκή παίρνει απίθανες στροφές, ειδικά εκεί που ο σκοπευτής συναντά τη χήρα του πρώην συμπολεμιστή του. Εκείνη τον εμπιστεύεται χωρίς να τον ξέρει, τον βοηθά και παίζει και ένα ρόλο για να συνδράμει. Για να μην αναφέρουμε τα σημεία που ο καθ’ όλα αγέλαστος Σουάγκερ επιχειρεί χιουμοράκι, όπως ότι τα έχει πάρει στο κρανίο γιατί του σκότωσαν τον πιστό του σκύλο. Για περιπετειούλα επαγγελματικά γυαλισμένη, βλέπεται. Για έργο με φιλοδοξίες συνέχισης του κλασικού είδους της αμερικάνικης σχολής συνωμοσίας, τύπου Υπόθεση Πάραλαξ, απέχει παρασάγγας.