Το Humbling μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού τελειώνει ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας και πού ξεκινάει ο ίδιος ο ηθοποιός που τον υποδύεται. Ο Πατσίνο είχε αγοράσει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του Φίλιπ Ροθ και με ελάχιστα χρήματα ολοκλήρωσε τα γυρίσματα στο σπίτι του σκηνοθέτη Μπάρι Λέβινσον, στο Κονέκτικατ. Είναι σαφές τι τον τράβηξε στην υπόθεση: πρόκειται για τη βαθύτατη υπαρξιακή κρίση ενός ηθοποιού του θεάτρου ο οποίος γερνάει, αδυνατεί να θυμηθεί τα λόγια του, αισθάνεται πως το κοινό δεν τον παρακολουθεί πλέον, χάνει την επιθυμία του να ξανανέβει στη σκηνή και τα φτιάχνει με τη νεότατη, αμφισεξουαλική κόρη μιας παλιάς του γκόμενας, απρόθυμα αν και πονηρά, μήπως και η σχέση αποτελέσει ελιξίριο για έναν απογοητευμένο εγωπαθή. Παρά την ελεύθερη διασκευή, ο πεσιμισμός του Ροθ είναι διάχυτος και ο Πατσίνο δεσπόζει, μπαινοβγαίνοντας αυτοβιογραφικά στην καριέρα του, στην εικόνα του και στην αγωνιώδη αναμέτρηση του ηθοποιού με τους μεγάλους ρόλους και την αναπόφευκτη φθορά, σαν κακομαθημένο παιδί που εξελίσσεται σε αυτοκτονικό τέρας. Ο έμπειρος Λέβινσον δεν μπορεί να αντισταθεί στη σαρωτική προσέγγιση του Πατσίνο, ενός «υποκριτή» που αν δεν έχει υλικό, ορμάει με πάθος και καταβροχθίζει ό,τι βρει μπροστά του. Απολαυστικός; Σίγουρα. Ικανός να εντοπίσει αποχρώσεις με το σώμα, τα μάτια και τη φωνή; Αναμφισβήτητα. Αμολημένος όμως στο γήπεδο που γνωρίζει τόσο καλά, χωρίς το φρένο του συγκεκριμένου σεναρίου, μοιάζει με ταύρο σε υαλοπωλείο. Για την ολισθηρή πίστα της υποκριτικής, την περίπλοκη ψυχοσύνθεση των ηθοποιών και τα δόκανα στα οποία η φαντασία παγιδεύει έναν γερασμένο σταρ, έχουμε δει καλύτερες, πιο ολοκληρωμένες ταινίες στο παρελθόν. Τον Αμπιγιέρ του Γιέιτς, με τον Άλμπερτ Φίνεϊ και τον Τομ Κόρτνεϊ, για παράδειγμα. Ακόμη και το Birdman του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Αλλά από το Humbling, που διαθέτει μερικές στιγμές εμπνευσμένης μαύρης κωμωδίας, θα μείνει αξέχαστη η σκηνή όπου ο Πατσίνο έχει πάθει λουμπάγκο και του χορηγείται παυσίπονη ένεση για άλογα, με αποτέλεσμα να αποκρίνεται μουγκρίζοντας ακατάληπτα, ανήμπορος και ναρκωμένος. Σε αυτό τον ηθοποιό αξίζει μια κωμωδία καλύτερη και σοβαρότερη από το Jack and Jill του Άνταμ Σάντλερ, αν και, εδώ που τα λέμε, ο Δικηγόρος του Διαβόλου ήταν όντως κωμωδία – τουλάχιστον έτσι την είχε καταλάβει ο Πατσίνο, δυστυχώς, όμως, όχι και οι υπόλοιποι, και κυρίως ο Κιάνου Ριβς...