Αξιοθαύμαστη μαύρη κωμωδία από τον Γίρι Μένζελ στα γεράματα, ο οποίος, 40 χρόνια μετά τον Άνθρωπο που έβλεπε τα τρένα να περνούν, ξαναδιασκευάζει τον φίλο του συγγραφέα Μπόχουμιλ Χράμπαλ, και πετυχαίνει ένα παρεξηγήσιμο (όσο παρανοημένος ήταν και ο Φόρεστ Γκαμπ για τις ΗΠΑ) κοινωνικό σχόλιο για την πολιτική της πατρίδας του και ταυτόχρονα ένα έξοχο πορτρέτο ενός καθημερινού ανθρώπου που πέρασε πολλά, για να καταλάβει στο τέλος ότι για να κατακτήσει τη στόφα της ανθρωπιάς, οφείλει να αποτινάξει την έννοια της τάξης. Το αυτό πράττει και ο Μένζελ, αν και η τεχνική του είναι κατακτημένη και επαγγελματικότατη - εφαρμόζει τον τόνο της βωβής κωμωδίας για τις σκηνές του νεαρού ήρωα Γιαν Ντίτε και το ύφος μιας πικρής σάτιρας για τη ζωή του μετά την αποφυλάκισή του από τους κομμουνιστές. Μια ευχάριστη έκπληξη, πολύ χαριτωμένη ταινία, κάπως παλιακή, αλλά πλούσια και γεμάτη δώρα στις στροφές της.