Συνδυασμός του είδους kaiju (περιπέτειες τύπου Γκοτζίλα από τον Ισίρο Χόντα, με τις άπειρες παραλλαγές και συνέχειες στα ’50s),Transformers και Avatar, το Δαχτυλίδι της Φωτιάς δεν ξεπερνά τα τρία πρωτότυπα από τα οποία δανείζεται, αλλά τα συνθέτει με τη γνωστή φροντίδα του Ντελ Τόρο στις τεχνικές λεπτομέρειες - ειδική μνεία στην τρισδιάστατη νυχτερινή απόδοση των μαχών ανάμεσα στα ρομπότ. Ο μεταλλικός θόρυβος είναι ανελέητος, το σενάριο «μελοδραματίζει» έντονα και η έλλειψη φαντασίας στην τελική πράξη από έναν σκηνοθέτη που φημίζεται για το ταλέντο του στις ανατροπές, περίεργη. Σε αυτή την ογκώδη βιομηχανική παραγωγή κάποιες στιγμές αξίζουν προσοχής, ενώ τις φανταχτερές νομίζουμε πως τις έχουμε ξαναδεί. Ο ταραντινικά ένθετος Ρον Πέρλμαν, ιδανικός Hellboy, εδώ είναι άστοχος και καθόλου αστείος.