Η Καναδή σκηνοθέτις Πατρίσια Ροζεμά κάνει μια υπόθεση, αυτό που ονομάζεται high concept, με το «what if» να καθορίζει την κεντρική ιδέα: στο κοντινό μέλλον, το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται χωρίς εξήγηση και μια οικογένεια που αποτελείται από έναν πατέρα και τις δύο έφηβες κόρες του (η μάνα έχει φύγει πρόσφατα από τη ζωή) παραμένει αποκλεισμένη στο δάσος, σε ένα φαντεζί σπίτι-πρότυπο, που όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ενέργεια. Τα αποθέματα σώνονται και τα αγαπημένα μέλη της οικογένειας δοκιμάζονται. Στην αρχή κρατούν την ψυχραιμία τους, υπολογίζουν το ρεζερβουάρ δυνάμεων και αγαθών, αλλά η γενική συσκότιση διαβρώνει χαρακτήρες και υπομονή, εκνευρίζει και απογοητεύει. Η Ροζεμά επιλέγει να αποχαρακτηρίσει γρήγορα τη σεναριακή ιδέα της από την τρομολαγνεία της βαρύγδουπης αποκάλυψης με μια ελάχιστα πειστική αφαίρεση.

 

Η Ροζεμά σφυρίζει μάλλον αδιάφορα στο ίδιο της το concept και συγκεντρώνεται αποκλειστικά στη διαπροσωπική δυναμική ανάμεσα στις δύο αδελφές

 

Σίγουρα το Στην καρδιά του δάσους» διαφέρει αισθητά από τα θρίλερ καλπάζουσας φαντασίας ή αιματηρού ρεαλισμού, αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει πως μια ολόκληρη χώρα, ή ακόμη και ο πλανήτης, δεν δίνει σημεία ζωής ή έστω μια προσπάθεια ανάνηψης από ένα κυριολεκτικά ανείπωτο κακό που έχει συμβεί, κάπου, κάποια στιγμή – και οι μήνες περνούν χωρίς την υπαρξιακή ένταση; Το εμπόδιο αυτό καταντά ανυπέρβλητο, την ίδια στιγμή που η Ροζεμά σφυρίζει μάλλον αδιάφορα στο ίδιο της το concept και συγκεντρώνεται αποκλειστικά στη διαπροσωπική δυναμική ανάμεσα στις δύο αδελφές, τη Νέλι (Πέιτζ) και την Ίβα (Γουντ), στην επιβίωσή τους μέσα στην ειδυλλιακή ουτοπία της αυτονομίας στη φύση, που γκρεμίζεται σταδιακά. Στο βιοκλιματικό ρημάδι που αναφανδόν τις εγκαταλείπει κι αυτό κοντράρονται και φιλιώνουν, βιώνουν ακραία περιστατικά, κατακλυσμιαία για κάθε νεαρή κοπέλα που έχει όνειρα και φιλοδοξίες (η Ίβα θέλει να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια και προπονείται με τη συνοδεία του μετρονόμου στις καλύτερες στιγμές της στο έργο) και περιμένουν. Το φιλμ εγκυμονεί, αναμένει, τρενάρει, βαδίζει στο ρελαντί, μετρά τις στιγμές σαν τις σταγόνες μιας στερεμένης βρύσης, ώσπου σπεύδει ταχέως στην τελική ευθεία, για να κάνει μια μετα-φεμινιστική δήλωση θάρρους και κουράγιου, μετά από αρκετή ώρα αδράνειας. Μια ενδιαφέρουσα ταινία ενηλικίωσης, όποτε σκανάρει τις αντιδράσεις στα πρόσωπα των πρωταγωνιστριών, μέσα σε ένα αποτυχημένο θρίλερ που δεν συνέβη ποτέ.