Οι Άθλιοι εστιάζουν στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη (Χιου Τζάκμαν), ενός πρώην κατάδικου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, καταλήγοντας να γίνει δήμαρχος μιας πόλης της Γαλλίας, μολονότι σε όλο το έργο καταδιώκεται από τον αδίστακτο αστυνομικό Ιαβέρη. Μετά από χρόνια ο Αγιάννης γνωρίζει τη Φαντίν, η οποία, αφού απολύθηκε από το εργοστάσιο όπου δούλευε όταν μαθεύτηκε ότι έχει εξώγαμο παιδί, κατέληξε στην πορνεία. Πριν πεθάνει, η Φαντίν παρακαλά τον Γιάννη Αγιάννη να φροντίσει το παιδί της, τη μικρή Κοζέτ. Τότε όλα αλλάζουν για τον ήρωα, ακόμα μια φορά.

 

Μετά το  Όσκαρ για τον "Λόγο του Βασιλιά", ο Τομ Χούπερ αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας το μεγάλο στοίχημα της μεταφοράς ενός γιγαντιαίου μιούζικαλ στο σινεμά. Ήδη, οι Άθλιοι υπήρξαν μια τολμηρή δραματοποίηση του κλασικού μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκό. Το έργο των Μπουμπλίλ και Σένμπεργκ σεβάστηκε τη σοβαρότητα του πρωτότυπου υλικού, τουλάχιστον ως τον βαθμό που ένα μιούζικαλ που προορίζεται για το West End μπορεί να το κάνει.

 

Ο Χούπερ ισορρόπησε το κάστινγκ γνωστών ηθοποιών, στη θέση καθαρόαιμων αντίστοιχων του θεάτρου (όπως γινόταν ανέκαθεν στο σινεμά που γυρίζει ακριβά θεατρικά), με αυθεντική σκηνογραφία, ρευστή κίνηση της κάμερας και κυρίως με τη ζωντανή ηχογράφηση, μια εντελώς πρωτότυπη προσέγγιση, ανήκουστη στα χρονικά μιας τόσο μεγάλης παραγωγής.

 

Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει: μπορεί να μην ακούγονται τέλεια τα τραγούδια που πάνω-κάτω είναι γνωστά από διασκευές τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά εντάσσονται στο πνεύμα απελπισίας που διακατέχει τους ήρωες και, με την ακατέργαστη απόδοσή τους, μεγιστοποιούν τον στόχο μέσα στο πλαίσιο κάθε σκηνής με ψίθυρους, ανάσες, ελαττώματα και την ανθρώπινη αγωνία έντονη και συνεχώς παρούσα. Για παράδειγμα, το χιλιοτραγουδισμένο «I dreamed a dream» αποκτά νέα διάσταση τραγικότητας από τα χείλη της καταρρέουσας Φαντίν και μόνο από αυτήν τη σκηνή η Αν Χάθαγουεϊ γίνεται αυτόματα φαβορί για Όσκαρ και για το απόσπασμα που θα αποτελεί παράσημο για την καριέρα της.

 

Με όλο το σώμα και τις αισθήσεις αναγκαστικά να ενεργοποιούνται για να εκφραστούν στο μάξιμουμ, το επιτελείο των ηθοποιών δίνει παλμό κι επείγοντα τόνο στο φιλμ, ανάλογα πάντα με τις δυνατότητες του καθενός. Ο Χιου Τζάκμαν παίρνει το έργο στις πλάτες του και μετέρχεται με πάθος τη σταδιακή μεταμόρφωση του Γιάννη Αγιάννη, ενώ ο πιο άπειρος στο τραγούδι Ράσελ Κρόου χρησιμοποιεί ροκ φωνητικά κόλπα για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του ανένδοτου διώκτη Ιαβέρη.

 

Η γενικότερη εικόνα είναι εντυπωσιακή αλλά άνιση. Ο Χούπερ ζωγραφίζει το φιλμ, δίνοντας την εντύπωση πως έβγαλε στον καθαρό αέρα το «Liberte guidant le peuple» του Ντελακρουά από το Λούβρο, αλλά περιορίζεται στις σκηνές των οδομαχιών και των κλειστών χώρων, ξεμένοντας από έμπνευση και χάρη.