Κινηματογραφώντας ένα 24ωρο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Σόπι της Ηλείας, ο Χρήστος Πυθαράς επισκέπτεται τα καλοκαίρια των εφηβικών του χρόνων και καταγράφει μια ημέρα στον τρύγο, μιλώντας με πρόσωπα που δείχνουν χαρακτήρα και λένε ιστορίες, ασυνήθιστες ή καθημερινές.

 

Αυτό που πετυχαίνει, μετά από πολλές τεχνικές ατυχίες που κόστισαν την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους του αρχικού υλικού που είχε γυρίσει, είναι να μεταδώσει τη θερινή ραστώνη σε όλο το μεγαλειωδώς αργό της τέμπο, δηλωτικό του ελληνικού χωριού, ταυτόχρονα εκλύοντας μια βιωματική αγάπη για τον τόπο, χωρίς νοσταλγικές τρίλιες ή εμφατικές παρατηρήσεις.

 

Είναι σαν να βρεθήκαμε εκεί...