Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, η Ζινιόν μαθαίνει ότι έχει λευχαιμία και πρέπει να βρει έναν πιθανό δότη μυελού ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς της που ήρθαν για να περάσουν μαζί τις γιορτές. Το πρόβλημα είναι πως ο μόνος συμβατός δότης είναι ο Ανρί, το μεσαίο από τα τρία παιδιά της και «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως όλα τα μέλη της οικογένειας με τις πολλές έριδες και τα ανοιχτά μέτωπα προς πάσα κατεύθυνση μισούν ομόφωνα τον Ανρί (Ματιέ Αμαλρίκ). Είναι πότης και ανερμάτιστος, ανεύθυνος και ασπόνδυλος, κινείται σαν προδότης και δεν του δίνεται η ευκαιρία να εξηγηθεί ανοιχτά - τον προλαβαίνει η ασυναρτησία και η μέθη. Στο φόβο των ματιών του και στο δισταγμό της προσωπικότητάς του καθρεφτίζεται η περίεργη μητέρα, μια απροσδόκητη γυναίκα (αυτό που θα λέγαμε «δεν αγαπάει ούτε τα άντερα της»), η Ζινιόν, που λυγίζει ψυχικά στην προοπτική του θανάτου και τσαντίζεται βαθιά που πρέπει να στηριχτεί στο μαύρο πρόβατο. Όχι πως τα πάει τέλεια με τα άλλα παιδιά της. Ο πατέρας, ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, είναι το φυσικό αντίβαρο μιας δυνάστριας. Τα παιδιά μαζεύονται και καταθέτουν την αμηχανία τους μπροστά σε μια κατάσταση που δεν είναι απλά δυσάρεστη, όπως οι προηγούμενες, αλλά έχει πλέον το χαρακτήρα του οριστικού.

Η ταινία είναι μια μακρινή ηχώ του σαφώς υποδεέστερου Home for the Holidaysτης Τζόντι Φόστερ, η οποία διαδραματιζόταν την Ημέρα των Ευχαριστιών στην Αμερική και επικεντρωνόταν στις σχέσεις των αδελφών. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι ήταν ο απολωλός γκέι, η Χόλι Χάντερ η μεγάλη αδελφή με την έφηβη κόρη και τα επαγγελματικά και προσωπικά προβλήματα, τα παιδιά συμπλήρωνε μια γκρινιάρα και σπαστικιά μικρότερη αδελφή που φρόντιζε τους γονείς και η μάνα, η Αν Μπάνκροφτ, κάπνιζε νευρικά και διέθετε μια μισητά διορατική αμεσότητα, που κατέλυε τα μισόλογα και τις δικαιολογίες των σπόρων της. Σε αυτήν αναφερόταν η ανομία του Ντάουνι και ανάλογη είναι η εμπάθεια της Ντενέβ προς τον Αμαλρίκ. Η ταινία του Ντεπλεσέν (η καλύτερή του) χύνει μια βαθύτερη πίκρα, σκαμμένη από ένα μεγάλο μυστικό ενός ακόμη γιου που είχε πεθάνει από λευχαιμία χρόνια πριν. Μόνο η Οικογενειακή Γιορτήδέρνει με τόσο βουβό σπαραγμό τα αδέλφια που πρωταγωνιστούν - αλλά εκεί ο πατέρας έχει κάνει τη λαδιά και η μητέρα απλώς παρακολουθεί άβουλα και ένοχα.

Ο Ντεπλεσέν τοποθετεί την αποκάλυψή του μέσα σε ένα σπίτι, αλλά συντονίζει μοναδικά τη γραφή με την κινηματογράφηση, χωρίς να ενδώσει στο μελό. Έχει γράψει ένα άψογο σενάριο που καλύπτει όλες τις γωνιές του οικογενειακού μίσους και δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους ηθοποιούς να λάμψουν χωρίς τα πλουμιά της κολακείας και της συμπάθειας, ειδικά στην Ντενέβ, στον καλύτερό της ρόλο εδώ και αιώνες, και στην Κιάρα Μαστρογιάννι, που παίζει την αντιπαθή και σβησμένη κόρη - επιτέλους δείχνοντας τα δόντια της ως ηθοποιός. Δεν πρόκειται μόνο για το γνωστό συναίσθημα που συμβαίνει σε όλα τα καλά σπίτια: τη θλίψη των γιορτών σε συνδυασμό με τη γλυκιά ανία της οικογενειακής σύναξης και των παρεξηγήσεων που τυχόν προκύπτουν. Το Μια Νύχτα Χριστουγέννων είναι το spleen προσωποποιημένο, ένα άραχνο παραμύθι που λύνεται με το «δώρο» μιας αρρώστιας, σε μια οικογένεια που θα ζήλευαν οι Αθηναίοι τραγωδοί.