Ο ήρωας Ντάιγκο Κομπαγιάσι αποτυγχάνει ως βιολοντσελίστας στο Τόκιο και αναγκάζεται να επιστρέψει, αποκαρδιωμένος και άπορος, στη γενέτειρα του. Η μόνη δουλειά που βρίσκει είναι αυτή του βοηθού σε γραφείο κηδειών. Μια κομψή παράδοση συγκρούεται με την άρνηση του περίγυρού του να αποδεχθεί την ενασχόληση αυτή. Σταδιακά, δένεται με μια τελετουργία που τον βοηθάει να ξεφύγει από το κουκούλι της ηττοπάθειάς του, να ρίξει μια γέφυρα με τα δικά του μυστικά: η μητέρα του έχει πρόσφατα πεθάνει και ο πατέρας του είχε φύγει χρόνια πριν, μαζί με τη φίλη του.

ΟιΑναχωρήσεις είναι ένα θαυμάσιο ταξίδι και συνάμα μια προετοιμασία ομορφιάς και ακρίβειας, μια τελετουργία αναγκαία για την ωρίμανση του ατελούς πρωταγωνιστή. Ορφανός και απαράσκευος, βρίσκει το έρμα του στην επαφή του με τους νεκρούς λίγο πριν από την τελευταία τους συνάντηση με τους συγγενείς τους. Σιγά σιγά, ακολουθώντας τους πένθιμους ρυθμούς που αρμόζουν στο θέμα, στην ηρεμία και στην καταβύθιση σε ένα καταχωνιασμένο παρελθόν, γεφυρώνει το συναισθηματικό του χάσμα, αποσαφηνίζει τη σημασία της οικογένειας και τις δικές του προτεραιότητες κι επιτέλους ξυπνάει.

Μπορεί να μη διαθέτει την δύναμη τουΒαλς με τον Μπασίρ ή την κοινωνική ορμή του Ανάμεσα στους Τοίχους, αλλά σε σχέση με τα δυο συνυποψήφια φιλμ στην κατηγορία του ξενόγλωσσου Όσκαρ, οι Αναχωρήσειςείναι εξαιρετικά γραμμένες, αιθέρια σκηνοθετημένες, σοφά δομημένες και τρομερά συγκινητικές - η σεκάνς του τέλους δεν γίνεται να μην σας ανατριχιάσει.. Στο ρόλο του δασκάλου «νεκροθάφτη» ο Τσουτόμου Γιαμαζάκι είναι αξιοθαύμαστα δωρικός, διεισδυτικός και καίριος.