Έχω δει το δεύτερο μέρος της πιο ακριβής ταινίας στην ιστορία του ασιατικού σινεμά, που μάλιστα βγήκε πρώτη σε εισπράξεις. Στην Κίνα παίχτηκε σε δυο μακροσκελή αυτόνομα μέρη, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο προβάλλεται η ενοποιημένη εκδοχή των 146 λεπτών. Το σημείο που ξεχωρίζει σαφώς είναι η σχεδόν ωριαία μάχη του φινάλε, ενορχηστρωμένη με γεωγραφική και χορογραφική ακρίβεια αλλά και σπλάτερ διάθεση (κάτι ανάμεσα σε ρεαλισμό και φόρο τιμής στη σημειολογία του πολεμικού σινεμά), χωρίς ο Γου να ξεχνά τα αγαπημένα του τερτίπια, δηλαδή τα περιστέρια και την εκτεταμένη χρήση της αργής κίνησης. Τίποτε που δεν έχουμε ξαναδεί από το αμερικανικό και το ασιατικό Χόλιγουντ, αλλά αφού δεν έχω δει την υπάρχουσα κόπια, δεν δικαιούμαι να εκφέρω τελειωμένη άποψη.