Εκτός από την κλασική γοητεία της ταινίας, υπάρχουν δυο υπέροχες νοστιμιές στην εξαιρετικά ευχάριστη, δροσερή πρωτότυπη Σαμπρίνα (το remake του Πόλακ καταστράφηκε από την άψυχη Τζούλια Ορμόντ). Ενώ πρόκειται για επανεγγραφή του μύθου της Σταχτοπούτας, η ηρωίδα αντιλαμβάνεται πως έχει θαμπωθεί από τον λάθος άνδρα (τον άμυαλο γυναικά Ντέιβιντ Λάραμπι που υποδύεται ο Χόλντεν) και ερωτεύεται αργά τον αδελφό του, τον Λάινους/Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, τον σταθερό και αγέλαστο αλλά τρυφερό και προστατευτικό και ουσιαστικό αδελφό του. Επίσης, έναν χρόνο μετά τις Διακοπές στη Ρώμη, που την καθιέρωσαν και της χάρισαν το Όσκαρ σχεδόν στο ντεμπούτο της, η Χέπμπορν παίζει έναν ρόλο inside out με κοινό χαρακτηριστικό, εκτός από την κομψότητα και την ομορφιά, τη μοναξιά.

Στην ταινία του Γουίλιαμ Γουάιλερ ενσάρκωνε την «τελειωμένη» γαλαζοαίματη που βαριέται αφόρητα και για να δραπετεύσει υποχρεώνεται να μεταμορφωθεί σε απλή κοπέλα, να φορέσει κανονικά ρούχα και συμπεριφερθεί εκτός πρωτοκόλλου. Στη Σαμπρίνα ξεκινάει ως το ασχημάτιστο κορίτσι που κανείς δεν προσέχει και πηγαίνει στην Ευρώπη για να αποκτήσει σοφιστικέ αέρα. Όταν επιστρέφει, αγνώριστη, βαθύτερη, περπατημένη αλλά πάντα απλή και καταδεχτική, τα βασικά χαρακτηριστικά της γίνονται αντιληπτά και ερωτεύσιμα. Και πραγματικά, η Χέπμπορν είναι καλύτερη σε αυτή την ταινία, gamine, σαφώς Ευρωπαία στη ραχοκοκαλιά της αλλά με αμερικάνικη συνείδηση και ενστικτώδη γνώση του πώς πρέπει να στέκεται και να φέρεται.

Τα υπόλοιπα ανήκουν στην αφηγηματική ευφυΐα του Μπίλι Γουάιλντερ, ο οποίος ασχολείται με δυο πολέμους (τη μάχη των φύλων και τη μάχη της ευρωπαϊκής φινέτσας και του αμερικάνικου πνεύματος) και αναδεικνύει το έργο, το τρίο και τον καθένα από τους πρωταγωνιστές ξεχωριστά, ακόμη και τον φαινομενικά άχαρο και αταίριαστο Μπόγκαρτ σε ένα διάλειμμα από τους πέτρινους ρόλους του, σκηνοθετώντας τον ως αρσενικό γατάκι πίσω από ένα προσωπείο ευθύνης και πατερναλιστικής τρυφερότητας. Υποψήφια για Όσκαρ Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Ερμηνειών, η ταινία βραβεύτηκε μόνο για τα κοστούμια της Ίντιθ Χεντ, γεγονός που φαλκιδεύει το εμβληματικό little black dress που σχεδίασε για τη συγκεκριμένη ταινία και ειδικά για την Χέπμπορν ο φίλος της Υμπέρ ντε Ζιβανσί, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, που έχει να κάνει με χολιγουντιανή επετηρίδα, δεν του χρεώθηκε όπως έπρεπε.