Η ταινία είναι τεράστια (σε διάρκεια), βρίσκει τα κορίτσια σε στροφή αποφάσεων και σε άχαρη ωριμότητα, τους άνδρες στη φαντασιακά gay ανυπαρξία τους, και τις πράξεις όλων σε συνάρτηση με το βιολογικό και το ψυχολογικό τους ρολόι. Η καρδιά του έργου είναι τρυφερή και μια υποψία κυνισμού σιγοψιθυρίζει τον τόνο της τηλεοπτικής σειράς. Το τρίπτυχο μόδα, τσάντα και κοπάνα περνάει κλιμακτήριο και ψάχνει για διαμέρισμα, όταν δεν κοιτάει να δει ποιος του φταίει.

Η συγκεκριμένη ταινία είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να προκύψει από τη μεταφορά μιας τηλεοπτικής σειράς με εμφανείς αρετές και χτυπητά ελαττώματα, χωρίς να γίνει καρτούν ή να υποκύψει σε υπερβολική μεγέθυνση. Το ξεκίνημα του σίριαλ ήταν εντυπωσιακό, ένας επιθετικός και αστείος απολογισμός των φεμινιστικών κατακτήσεων με τη ματιά μιας δημοσιογράφου και των τριών φιλενάδων της. Παπούτσια, ρούχα και άνδρες, ψώνια γι' αυτές χωρίς ντροπές. Μόδα, τσάντα και κοπάνα. Γέλια και συντροφικότητα σε casual συνευρέσεις στα μπαρ και τα εστιατόρια. Επιτυχία στη δουλειά, ανεμελιά μπροστά στις δυσκολίες. Μια gay φαντασία, με ηρωίδες που προκαλούσαν ταύτιση και θαυμασμό. Αναπόφευκτα, γλιστρούσαν στην τσουλήθρα της καρικατούρας, ελαφρώς μεθυσμένες από το σαμπανιζέ σενάριο της ζωής τους, κυρίως λόγω της ανυπαρξίας των ανδρών στο σίριαλ.

Ακόμη και στην ταινία, οτιδήποτε αρσενικό είναι σχεδόν διακοσμητικό και σερβίρει σημεία της πλοκής, ή βιδώνει χαλαρούς συνδέσμους της υπόθεσης. Ο ξανθός γκόμενος της Σαμάνθα είναι ένας σκληρά εργαζόμενος ηθοποιός, ωραίος και ερωτευμένος με την πενηντάρα μάνατζέρ του, αλλά δεν την ικανοποιεί όσο θέλει εκείνη. Ο σύζυγος της Σάρλοτ είναι ίσως ο μοναδικός Εβραίος της Νέας Υόρκης που δεν έχει νεύρα και όχι μόνο τη λατρεύει αλλά την αφήνει και έγκυο, ολοκληρώνοντας μια εξωπραγματική ευτυχία. Ο λαϊκός, τίμιος σύζυγος της Μιράντα υποπίπτει σε μια κασκαρίκα - την κερατώνει, ω ρε συμφορά! Δεν φταίει τελείως που ξενογαμάει άπαξ και της το ομολογεί: Η δικηγόρος μάνα του παιδιού του δεν έχει χρόνο και διάθεση για να εκπληρώσει τα καθήκοντά της. Η δε Κάρι καταλήγει στον Mr Big και εκμαιεύει από τη θετική του διάθεση τη συμβίωση, το γάμο και το κοινό διαμέρισμα των ονείρων της στην Πέμπτη Λεωφόρο. Ο άνθρωπος μπορεί να ανήκει σε μια άλλη εποχή, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να φρικάρει με τον πλουμιστό γαμήλιο σχεδιασμό της Κάρι, η οποία καταρτίζει λίστα μεγατόνων και πριγκηπικές φιοριτούρες, με νυφικό επιμελημένο από τη «Vogue» και φωτογράφιση από τον Ντεμαρσελιέ (όπως της λέει και η αρχισυντάκτρια, την οποία υποδύεται η αγνώριστη Κάντις Μπέργκεν, «τα 40 είναι η τελευταία ηλικία στην οποία μια γυναίκα μπορεί να φωτογραφηθεί με νυφικό χωρίς να συνοδεύεται από περιεχόμενο που παραπέμπει σε φωτογραφίες της Νταϊάν Άρμπους»). Ο γάμος τινάζεται στον αέρα και κάπου εκεί συνειδητοποιούμε με βεβαιότητα πως οι κοπέλες δεν θέλουν τον Μεγάλο αλλά πολύ θα ήθελαν να είναι ο Μεγάλος - δηλαδή να ανατρέψουν τις εξουσιαστικές δομές του έρωτα και την κυρίαρχη άνεση του αρσενικού στη λήψη των αποφάσεων.

Ένα κομμάτι του αδιεξόδου τους προκύπτει από τον τρόπο που η σειρά, και οι γυναίκες που την απαρτίζουν, φέρονται στους άνδρες. Ή είναι άπιαστοι ή φιλενάδες. Επίσης καταλαβαίνουμε από τα δάκρυά τους πως το κουδουνάκι της βιολογικής και ψυχολογικής απελπισίας χτύπησε την πόρτα και των τεσσάρων, και οι πόρτες εξόδου δεν είναι τόσες πολλές όσο πριν από μια δεκαετία. Η Σαμάνθα έκλεισε τα 50 και οι άλλες καβατζάρισαν τα 40. Πόσες τσάντες θα αγοράσουν ακόμη; Γι' αυτό και ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Μάικλ Πάτρικ Κινγκ, που γνωρίζει πολύ καλά το show και τα ανθρώπινα αποκυήματά του, μελετάει τις γυναίκες στα πρόθυρα μιας τρυφερής κρίσης, όχι και τόσο αναπάντεχης αν αναλογιστεί κανείς ποια είναι τα ρεαλιστικά βοσκοτόπια μιας αμέριμνης καταναλωτικής εφηβείας.

Για να μην ξεχνιόμαστε, ο ρεαλισμός στην ταινία δεν είναι προεξάρχων - τι Sex and the Cityθα ήταν αυτό. Σε μια σκηνή, βγαλμένη από το έξω διάστημα, η Κάρι κλείνει το τηλέφωνο στην καλή της φίλη Μιράντα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αλλά το μετανιώνει αμέσως και ντύνεται για να τη συναντήσει στο σπίτι της. Τι ρίχνει όμως πρόχειρα πάνω της; Κρεμ μακρύ φόρεμα, λευκά ψηλοτάκουνα, λαμέ σκουφί με παγιέτες και από πάνω μια άσπρη γούνα, για να διασχίσει ολόκληρο το κέντρο και να καταλήξει άσπιλη και ατσαλάκωτη στην αγκαλιά της κολλητής και να ενώσουν τις μοναξιές τους. Η ενδυματολόγος Πατρίσια Φιλντ καλά έκανε και μετέφερε το ακραίο γούστο της σειράς και στην ταινία, επιδιώκοντας μια συνέχεια που ωστόσο δεν λειτουργεί πάντα υπέρ της. Οι γυναίκες αυτές μεγάλωσαν και δεν γίνεται να ντύνονται σαν άλογα της μόδας (δυναμική και σοβαρή δικηγόρος με χτυπητά εμπριμέ στο πάρκο να πίνει καφέ σε διάλειμμα από τις δίκες; Μόνο η Κάρι, ως καθαρόαιμο, τη γλιτώνει και νομιμοποιείται στις στυλιστικές υπερβολές).

Ως μη φανατικός της σειράς, είδα την ταινία ευχάριστα. Είναι ένα παράδοξο μείγμα επιστημονικής φαντασίας, με τη Νέα Υόρκη στο ρόλο του πλανήτη όπου οι άνδρες είναι οι γκόμενες και οι γυναίκες καμακώνουν με Chanel. Εκτίμησα ιδιαίτερα το γεγονός πως η ματιά είναι ώριμη και οι σπόροι του σίριαλ είναι εκεί, για να υπενθυμίσουν πως οι γυναίκες μπορούν να παίζουν κι αυτές (στο κινηματογραφικό ιδίωμα που οι άνδρες έχουν μετατρέψει σε ατελείωτη παιδική χαρά) μέχρι ενός σημείου.