Η τμηματική αφήγηση της ταινίας, η γενική προσέγγιση, και εν μέρει η τοπογραφία της Καλιφόρνιας και του Μεξικού θυμίζουν πολύ τη Βαβέλκαι το Crash. Προφανώς, οι αδελφοί Γουάινσταϊν σκέφτηκαν πως θα ήταν πολύ καλή ιδέα να φτιάξουν ένα κοινωνικά ευαίσθητο δράμα πολλών χαρακτήρων, που συναντιούνται κάτω από το θολό ήλιο της παράνομης μετανάστευσης, της φτηνής φιλοδοξίας και της ανθρώπινης απογοήτευσης. Το ενδιαφέρον είναι πως παράνομοι μετανάστες στην Αμερική δεν είναι μόνο οι απελπισμένοι Μεξικάνοι αλλά και μια πανέμορφη ηθοποιός από την Αυστραλία ή ένας φέρελπις μουσικός από την Αγγλία, που ποζάρει ως ραβίνος για να αποσπάσει τεχνηέντως την πράσινη κάρτα. Ο Χάρισον Φορντ παίζει βαριά και στιβαρά, κάποιες ακόμη ερμηνείες «γκελάρουν» με την ιστορία, αλλά, συνολικά, οι δυο ταινίες που ενέπνευσαν το υλικό και τη φόρμα είναι μακράν πιο καλοφτιαγμένες και πρωτότυπες, ενώ οιΠαράνομες Πράξεις υστερούν σε χάρη και αφηγηματική ευελιξία.