Η Λίσμπετ Σαλάντερ, ιδιοφυΐα στους υπολογιστές, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει τον στόχο της. Δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί, και όταν συναντά διαφθορά και κακοποίηση, ιδίως απέναντι σε γυναίκες, είναι ανελέητη. Κηρύσσοντας πόλεμο σ' αυτούς που κινούν τα νήματα της βιομηχανίας του εμπορίου σαρκός, χρησιμοποιεί τις ικανότητές της ως χάκερ για να βοηθήσει στην έρευνα που έχει ξεκινήσει ο Μίκαελ Μπλούμκβιστ, εκδότης του περιοδικού «Μιλένιουμ».

Εμπλέκεται, όμως, άθελά της σε μια διπλή δολοφονία, ενώ η αστυνομία την κυνηγά και για έναν τρίτο φόνο. Όλα τα στοιχεία την ενοχοποιούν και τα δακτυλικά της αποτυπώματα έχουν βρεθεί στο όπλο του εγκλήματος. Καθώς όλες οι δυνάμεις στη Σουηδία αλλά και αποφασισμένοι εγκληματίες είναι στα ίχνη της, η Λίσμπετ δεν έχει άλλη επιλογή: πρέπει να ανακαλύψει και να ξεσκεπάσει την αλήθεια προτού είναι αργά για την ίδια της τη ζωή.

Ήδη, από το πρώτο μέρος της τριλογίας του Λάρσον, τα σημάδια μιας πρωτότυπης δουλειάς ήταν εμφανή, αν και μόνο στο θεωρητικό τους περίγραμμα. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως στο βαρετό κράτος πρόνοιας της Ikea και της Volvo, κάποιος τόλμησε να δημιουργήσει ένα σύμπαν από παράνομη διακίνηση γυναικών, ρατσισμό, σεξισμό, φασίζουσες συμπεριφορές, κάτι ανάμεσα στη σκανδιναβική μυθολογία και μια διεστραμμένη κοινωνική πραγματικότητα.

Ο σκηνοθέτης Άλφρεντσον δεν είναι ευφάνταστος όπως ο Φίντσερ, ή εκκεντρικός όπως ο Αρτζέντο για να υποστηρίξει έναν κυκεώνα πλοκής, και τον διεκπεραιώνει με ψυχραιμία στον διάλογο και μερικές σκηνές δράσης. Η ταινία είναι έγκυος αλλά δεν καρποφορεί. Λίγο ψυχρή, λίγο κυνική, λίγο μηδενιστική, λίγο απ' όλα. Ο χαρακτήρας της Λίσμπετ έχει πάθος, που οφείλεται στην αποφασιστικότητα της Ραπάς.