Δημιουργικό και ιδιαίτερο φιλμ, καθώς ο σκηνοθέτης Αστέρης Κούτουλας συνδυάζει τη μαγνητοσκόπηση μπαλέτου με ντοκιμαντερίστικα πλάνα από την καταστολή των διαδηλωτών από τους αστυνομικούς στους δρόμους της Αθήνας. Το συνδετικό σκεπτικό είναι ότι η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της, όπως ακριβώς πράττει και η κοινωνία με τα δικά της παιδιά. Η χορογραφία του Ρενάτο Ζατέλα νευρώδης, η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη μεγαλειώδης, η αποτύπωση της αγνότητας μέσα από τις εικόνες της νέας ηθοποιού Μπέλα Όελμαν, που γράφει το ημερολόγιό της στη φύση εξαιρετικά όμορφες και αυθεντικά αθώες, αλλά η αναγωγή του μύθου του Ευριπίδη από το οικογενειακό στο πολιτικό εξελίσσεται σε κινηματογραφική ακροβασία. Τα κίνητρα της βίας ένθεν και ένθεν είναι διαφορετικά, όπως και η έκφρασή της. Ακούγεται ενδιαφέρουσα ως θεωρία, αλλά δεν ενώνεται στη σύλληψη και το ύφος.