Χωρίς τον Αλεχάντρο Ινιάριτου, ο σεναριογράφος του, ο Γκιγιέρμο Αριάγα, παραμένει ένα εξαιρετικός τεχνίτης χαρακτήρων που στριμώχτηκε σκηνοθετικά όταν αποφάσισε να γυρίσει τη δική του ταινία, Τα σύνορα της μοναξιάς, και υστέρησε στην ανάσα της μυθοπλασίας. Αντίστοιχα, ο Ινιάριτου περιπλέκει το περιεχόμενο του Biutiful, της πρώτης ταινίας που υπογράφει χωρίς τον πρώην αγαπημένο συνεργάτη του (τα έσπασαν πάνω στη φιλοσοφία της πνευματικής ιδιοκτησίας του φιλμικού αποτελέσματος), χωρίς να μπορεί να το ενώσει σε κάτι παραπάνω από τα επιμέρους κομμάτια του. Το Biutiful είναι μια βαριά, ζοφερή καταγραφή των βασανιστικών συνθηκών διαβίωσης των παράνομων μεταναστών στη Βαρκελώνη, αν και κατά βάση περιστρέφεται γύρω από τον πρωταγωνιστή, τον Ουξμπάλ, έναν άνθρωπο με σοβαρό πρόβλημα υγείας που τριγυρίζει στον υπόκοσμο, προσπαθώντας να βρει τα απαραίτητα μέσα για να βοηθήσει την οικογένειά του.

Ηθικά ελέγχεται και σωματικά γίνεται ράκος όσο περνούν οι μέρες. Ο Μπαρδέμ μας μεταδίδει την αγωνία του Ουξμπάλ - εδώ καταφεύγει στο αλάνθαστο ζωώδες ένστικτο για να βγάλει από μέσα του έναν ετοιμοθάνατο που βρίσκει δύναμη εκεί που τα πάντα τελειώνουν. Επειδή ο Ινιάριτου δεν έχει εδώ πολλές ιστορίες να αφηγηθεί, σπάει τον Ουξμπάλ σε τρία ταξίδια: το ένα αφουγκράζεται τον πόνο, τη σιωπή του, είναι εσωτερικό και δύσκολο να αποτυπωθεί. Το δεύτερο καταγράφει τη διαδρομή του στη Βαρκελώνη, την επαφή του με τον δρόμο και τους ανθρώπους του, κάνει λόγο για τις συναλλαγές του και την αμφίβολη στάση του απέναντι στα πρόσωπα που συναντά και τα μέλη της οικογένειάς του.

Ταυτόχρονα, ο Ουξμπάλ επικοινωνεί με φαντάσματα, είναι παρών στον θάνατο, έρχεται σε επαφή με τις ψυχές που εκκρεμούν, ακούγοντας μεταφυσικά τον ήχο του τέλους. Αυτό τον καθιστά έναν μάρτυρα με ελαττώματα, κάτι που ο Ινιάριτου φιλοδοξεί από την αρχή, δίνοντας έτσι νόημα σε αυτήν τη φιλμική άσκηση πάνω στη μιζέρια. Σε κάποιες σκηνές δείχνει το μεγάλο του ταλέντο στη δημιουργία ατμόσφαιρας πέρα από την ύλη και τα λόγια, ωστόσο η ταινία του είναι επαναλαμβανόμενη και μακρόσυρτη, όσο κι αν ο Μπαρδέμ σηκώνει επάξια τον δικό του σταυρό, δίνοντας μια μεταφυσική διάσταση σε ένα επώδυνο ταξίδι με προδιαγεγραμμένο φινάλε.