Ένα reload του μύθου του πιο γνωστού ληστή όλων των εποχών επιχειρεί ο βετεράνος Ρίντλεϊ Σκοτ, με τα μάτια στραμμένα προς το κοινό, αφού δεν παραλείπει να γεμίσει την περιπέτεια με δράση αλλά και να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο sequel. Η ταινία τελειώνει εκεί που ο θρύλος έγινε γνωστός, δηλαδή από τη στιγμή που ο Ρομπέν βγήκε στην παρανομία και κήρυξε τον ανένδοτο στον ραδιούργο βασιλιά Ιωάννη, που ψηφίστηκε πρόσφατα ο χειρότερος Άγγλος του 13ου αιώνα σε έρευνα του BBC. Μαθαίνουμε τι προηγήθηκε του αντάρτικου, από πού κρατούσε η σκούφια του Robin Longstride, για ποιο λόγο είχε άλυτα θέματα με τον πατέρα του που νόμιζε πως τον παράτησε σε παιδική ηλικία, κάτω από ποιες συνθήκες γνώρισε την αγαπημένη του Μάριαν, και ποιο ρόλο έπαιξε στην Γ΄ Σταυροφορία, πλάι στο Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο και γιατί απογοητεύτηκε από την αντιλαϊκή πολιτική του στέμματος αλλά και από τη διχαστική πρακτική των λόρδων και των γαλαζοαίματων- μιλάμε για την αβυσσαλέας δολιότητας περίοδο μετά την κυριαρχία του ανισόρροπου Ερρίκου του Β΄ και τις πλεκτάνες της Ελεωνόρας της Ακουιτανίας και των τέκνων της.

Παρά την στέρεα αφηγηματική ροή, τη λεπτομέρεια στην εποχή και το δυναμισμό της εικόνας, χαρακτηριστικά του σινεμά του Σκοτ, δεν πέφτει φως στο μυστήριο του Ρομπέν, του οποίου ο θρύλος χάνεται ανάμεσα σε λαϊκές δοξασίες και αλληλοαντικρουόμενες έρευνες που επακολούθησαν. Ο χαρακτήρας του παραμένει σχηματικός και ο έρωτας του με τη Μάριαν μοιάζει με ένα κινηματογραφικό τρικ. Ο Κρόου είναι σοβαρός και μετρημένος (καμία σχέση με την κομμωτική ερμηνεία του Κέβιν Κόστνερ στην ανεκδιήγητη εκδοχή του Κέβιν Ρέινολντς, πριν από 20 χρόνια) και η Κέιτ Μπλάνσετ έχει μερικές στιγμές που ξεδιπλώνει την κλάση της στον υπαινιγμό, αλλά μοιάζει μια παράξενη επιλογή, εμφανώς μεγαλύτερη από το ρόλο, και καθόλου ταιριαστή ως γυναίκα του αγρού και του τρύγου.

Ο Ντάνι Χιούστον και ο συγκινητικός Μαξ φον Σίντοφ στα 81 του, τα καταφέρνουν πολύ πειστικότερα στους μικρότερους ρόλους τους. Αυτό που έχει επικαιρικό ενδιαφέρον (και  black πλάκα) είναι η αναγωγή της ταινίας στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα: Ο Ρομπέν θα μπορούσε να είναι η ιδανική λύση για τα δεινά μας, μιας και έδρασε καταχρηστικά αλλά αποτελεσματικά εναντίον μιας διεφθαρμένης Πολιτείας που γονάτισε το λαό στους φόρους, μετά από μια διακυβέρνηση-φιάσκο που άφησε τα ταμεία άδεια. Αυθαίρετα, εξισώστε τη σταυροφορία με την παρατεταμένη ψευδαίσθηση του lifestyle και βγάλατε την παρομοίωση