Βασίζεται στην πραγματική ληστεία μιας τράπεζας Lloyds στην οδό Baker του Λονδίνου το 1971 και μπλέκει έναν εκβιασμό με μια συνωμοσία και κακοποιούς από την Αγγλία με μαύρο πολιτικό αρχηγό σε μια μοναδική περίπτωση στα χρονικά, όπου η παράνομη πράξη αποσιωπήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης με εντολή της αστυνομίας, με αποτέλεσμα οι ένοχοι να μην τιμωρηθούν ποτέ και τα περίπου 4 εκατομμύρια λίρες που κλάπηκαν, περισσότερα και από τη Μεγάλη Ληστεία του Τρένου, να μη ζητηθούν ποτέ από τα θύματα.

Ο Ντόναλντσον, όπως συνηθίζει, πατάει γκάζι από την αρχή και δεν αφήνει ανάσα να πάει χαμένη, κρύβοντας με τεχνική κάθε απαίτηση για οτιδήποτε ξεπερνάει τα όρια της πολυάσχολης διασκέδασης - η ταινία μοιάζει ελαφρώς με προσγειωμένο Τζέιμς Μποντ και Italian Job, χωρίς τον κοσμοπολίτικο αέρα του πράκτορα και το απαραίτητο χιούμορ. Λείπει επίσης η πρωτοτυπία, η διαφορά που κάνει μια τυπική ταινία δράσης να ξεχωρίζει από το σωρό, και η φινέτσα όπως και η σωστή απόδοση του κλίματος των ‘70ς, που φαντάζουν στημένα και ερσάζ. Η Σάφρον Μπάροους αντίθετα δίνει ένα μοιραίο αέρα στη μυστηριώδη Μαρτίν που κινεί τα νήματα: Μια πανέμορφη ηθοποιός που αναρωτιέται τι είναι αυτό που κάνει, όταν κανείς άλλος δεν έχει αμφιβολία για τη διάσταση του ρόλου του.