Υπήρξε ανερχόμενο ταλέντο του βρετανικού σινεμά είδους ο Κρίστοφερ Σμιθ, μοιάζει να έπιασε ταβάνι με την εφιαλτική λούπα του «Triangle» (2009) και τον έκτακτο παγανιστικό τρόμο του «Black Death» (2010) − οι φίλοι του φανταστικού να τα αναζητήσετε αμφότερα και δεν θα χάσετε.

 

Από εκείνο το σημείο κι έπειτα ξεκίνησε μια πτώση εφάμιλλη των καλογριών που πηδούν στο κενό, σε μια χαρακτηριστική σκηνή της νέας του ταινίας. Αν στο (ακατ)ανόητο «Banishment» (2020) ο Σον Χάρις κατάπινε την οθόνη και εμφυσούσε λίγη πνοή στα δρώμενα, εδώ τον αντικαθιστά ο Ντάνι Χιούστον, που βλέπουμε αυτή την εβδομάδα και στο «Marlowe», χωρίς να κατορθώνει αντίστοιχες ενέσεις «ζωντάνιας».

 

Όσοι γνωρίζουν το έργο του σκηνοθέτη δεν θα εκπλαγούν διαπιστώνοντας ότι η θρησκοληψία είναι και πάλι η πηγή του Κακού, μα η σημειολογία μένει απλώς στα προφανή, ενώ η κεντρική ιδέα θα στήριζε με το ζόρι ένα μέτριο επεισόδιο της «Ζώνης του Λυκόφωτος», όχι μυθοπλασία μεγάλου μήκους.