Η Ούμα Θέρμαν συνεχίζει την προσπάθειά της να ψυχαγωγηθεί ψυχαγωγώντας και αφού το κάνουν όλες οι συνομήλικες συναδέλφισσάς της, γιατί να μην το δοκιμάσει και η ίδια. Το παράστημα και η τέλεια αύρα της δεν φέρνουν τσαλάκωμα. Πέφτει και ξανασηκώνεται σαν ζεν καρτούν. Τον Bill τον σκότωσε, αλλά η κωμωδία τη σκοτώνει με το γάντι. Πόνο διαθέτει, αλλά δεν ανασαίνει «ουμανιστικά» και αν έχει κάποια τρέλα, το σύστημά της την ελέγχει με μετρημένη αξιοπρέπεια. Όποτε δεν επιβάλλεται με την αιθέρια ομορφιά της, πρέπει να είναι κινητική (στον Ταραντίνο) ή μια γυαλισμένη πορσελάνη εποχής (στον Άιβορι). Μια αστική κομεντί σαν κι αυτή είναι θεωρητικά στα μέτρα της, αλλά εγκλωβίζεται στην κυριολεξία του ρόλου της: Μια γυναίκα που τα θέλει όλα τέλεια, αλλά δεν βλέπει πέρα από τη στρογγυλάδα των στόχων της. Κρίμα!