Remake του sequel και sequel του remake, τέλος πάντων, το νέο σαδιστικό πόνημα του Ρομπ Ζόμπι τα έχει όλα, νεκρές μητέρες δίπλα σε λευκά άλογα, ψυχολογικά τραύματα, λάμες που σκίζουν σάρκες, οστά που σπάνε και πηχτά αίματα, φαντάσματα και νεκρόφιλους, τρελούς και σκιαγμένες, αλλά δεν έχει τίποτε, γιατί απουσιάζουν το χιούμορ και το πνεύμα. Αν λείπουν αυτά, χάνεται και ο παράγων του καλτ, άρα δεν υφίσταται το είδος που από μόνο του ξαναγεννά παρωδία βασισμένη στον αμερικανικό «ψυχολογισμό» του τρόμου και την ιταλική παράδοση της b-movie εκδικητικής φρίκης. Αν θεωρούμε τον Λαρς φον Τρίερ μισογύνη, αξίζει να αναθεωρήσουμε με μια γρήγορη ματιά στον χειρισμό του Ζόμπι. Επίσης, ο Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, ή είναι ο πιο προχωρημένος ηθοποιός του κόσμου (κι εγώ αδυνατώ να το αντιληφθώ), ή μακράν ο χειρότερος, μαζί με τον Κιάνου Ριβς, από όσους βέβαια έχουν ή κάποτε είχαν σχέση με σοβαρές ταινίες.