Από τότε που δημιουργήθηκε η Saban Films, με ιδρυτή τον επιχειρηματία του κινηματογράφου και παραγωγό ταινιών Χάιμ Σαμπάν, ο οποίος έκανε τη δωρεά του παλιού κτιρίου May στο Λος Άντζελες για να δημιουργηθεί το τεράστιο Μουσείου Κινηματογράφου της Ακαδημίας των Όσκαρ, η επιλογή των ταινιών που διανέμει και παράγει μοιάζει να αντικαθιστά την ανάγκη της βιομηχανίας για ένα γυαλισμένο προϊόν που αιωρείται ανάμεσα στην αίθουσα και το παλιό home video, σαν εκσυγχρονισμένο υποκατάστατο των Γκόλαν/Γκλόμπους.

 

Για να αποκτήσει εγκυρότητα μια τέτοιου είδους σινε-σύνθεση χρειάζεται απαραίτητα ένας γνωστός ηθοποιός, οσκαρικός αν γίνεται.

 

Ο Αλ Πατσίνο είναι το δόλωμα στο Παιχνίδι του δολοφόνου, ένα αστυνομικό παζλ για γέλια, με δύο αστυνομικούς και μία ρεπόρτερ των «New York Times» να αναζητούν έναν κατ' εξακολούθησιν δολοφόνο που χτυπάει κάθε 24 ώρες και βάζει σημάδια, να, σαν το Seven.

 

Μόνο που η δικαιολογία είναι πέραν του αφελούς και ο Πατσίνο, περιμένοντας ένα σενάριο άξιου λόγου, προφανώς συναγωνίζεται τον παλιόφιλο Ντε Νίρο σε αναλογία κακής ταινίας/καλής αμοιβής.