Η σάτιρα απαιτεί κυνική, εξωτερική παρατήρηση, ενώ το μελόδραμα χρειάζεται συναισθηματική εμπλοκή. Είναι επόμενο τα δύο αυτά είδη να παντρεύονται δύσκολα. Η ταινία της Μπετίνα Ομπερλί επιθυμεί να είναι και τα δύο, oπότε πάσχει, εύλογα, από τονική ανισορροπία, χώρια που υποσκάπτει και την ταξικότητά της, χρεώνοντας μερίδιο ευθύνης στην ηρωίδα της – η διατήρηση της προσωπικής αξιοπρέπειας είναι ένα ζήτημα μεν, μα όταν υπάρχει δεδομένη διαπραγματευτική ανισότητα ανάμεσα στους πλούσιους εργοδότες της και εκείνη, δεν μπορείς να κάνεις λόγο για συνενοχή. Η ελαφρώς πιο εύπεπτη γραφή της «Βάντα» από αντίστοιχες, θεματικά παραπλήσιες φεστιβαλικές απόπειρες την κάνει πιο προσιτή σε ένα ευρύτερο κοινό, το μινιμαλιστικό score θα γοητεύσει τα αυτιά όσων αρέσκονται σε alternative ακούσματα, μα, πέραν αυτών, ουδέν αξιοσημείωτο.