Το Passion του Μπράιαν ντε Πάλμα διηγείται την ιστορία ενός αγώνα δύναμης και εξουσίας μεταξύ δύο γυναικών στον αδυσώπητο κόσμο των επιχειρήσεων. Η Κριστίν διαθέτει τη φυσική κομψότητα και την ανεπιτήδευτη άνεση που έχουν συνήθως οι άνθρωποι που διατηρούν μια υγιή σχέση με το χρήμα και την εξουσία. Η αθώα, χαριτωμένη και εύπλαστη προστατευόμενή της, η Ίζαμπελ, είναι γεμάτη καινοτόμες ιδέες που η Κριστίν «κλέβει» χωρίς ενδοιασμούς. Άλλωστε, οι δυο τους είναι ομάδα! Η Κριστίν αρέσκεται να ασκεί έλεγχο επί της νεότερης γυναίκας, οδηγώντας την κάθε φορά ένα βήμα πιο βαθιά στο παιχνίδι της αποπλάνησης, της χειραγώγησης, της εξουσίας και της ταπείνωσης. Όταν όμως η Ίζαμπελ κοιμηθεί με έναν από τους εραστές της Κριστίν, θα ξεσπάσει πόλεμος. Τη νύχτα της δολοφονίας η Ίζαμπελ παρακολουθεί μπαλέτο, ενώ η Κριστίν δέχεται μια διαφορετική πρόσκληση. Από ποιον όμως; Η Κριστίν λατρεύει τις εκπλήξεις... Γυμνή, θα πάει να συναντήσει τον μυστηριώδη εραστή της που την περιμένει στο υπνοδωμάτιό της...

 

Το έχουμε ξαναδεί το έργο από τον Μπράιαν ντε Πάλμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η διασκευή του Crime d’ Amour του Αλέν Κορνό δεν έχει γούστο στην εκτέλεση και την ανακύκλωση των αγαπημένων στοιχείων του σκηνοθέτη από τη χρυσή περίοδο των χιτσκοκικών του θρίλερ. Στη δεκαετία του ’80 ο Ντε Πάλμα αναφερόταν ευπειθώς στους μέντορες που θαύμαζε.

 

Το κοινό διασκέδαζε με τις κινηματογραφικές του ανατριχίλες, οι ειδικοί εντόπιζαν τις επιδράσεις αλλά και την υπογραφή του. Τώρα είναι εμφανές πως είχε δημιουργήσει δικό του στυλ και σε αυτό βασίζεται τώρα. Η παραγωγή του Passion δεν συγκρίνεται με εκείνη του Διχασμένου Κορμιού ή του Προετοιμασία για Έγκλημα – είναι πιο μαζεμένη, αλλά φροντισμένη.

 

Οι γυναίκες-δηλητήριο, η μεταμόρφωση και η προσαρμογή τους και το παιχνίδι εξουσίας που παίζουν κινούνται στο πλαίσιο του ψυχολογικού θρίλερ, με ψέματα και δόλο, επιθυμία και φιλοδοξία, ανατροπές και ψεύτικα φινάλε.

 

Πρόκειται για ιδιότυπη μετα-ταινία (σαν να είναι φανταστική κατάσταση μέσα στο σινεμά του Ντε Πάλμα) με ποικιλία πλάνων, χρώματα και σκιές, στυλιζάρισμα και φετιχισμό. Οι ραφές φαίνονται, αλλά ο σκηνοθέτης είναι ικανός στο είδος, το κατέχει και προσφέρει το μάξιμουμ.