Ο Νίκος Τζίμας, δημιουργός ταινιών όπως ο Άνθρωπος με το γαρύφαλλο και ο Αστραπόγιαννος, έγραψε και σκηνοθέτησε μια διεθνή παραγωγή (που δεν είναι ακριβώς διεθνής, αλλά αγγλόφωνη και με ξένους ηθοποιούς σε πολλούς βασικούς ρόλους) με σαφές, προφανέστατο, σχεδόν προπαγανδιστικά αντι-καπιταλιστικό μήνυμα. Κάθε μήνυμα στην τέχνη είναι ολίσθημα: ακυρώνει τις καλές προθέσεις, καθώς εμπεριέχει υπολογισμένες προσδοκίες.

Το Πέταγμα του κύκνου πλέει, εν τη αφελεία του, σε έναν ωκεανό μεγαλόστομων εξομολογήσεων και δράσεων. Όλα μοιάζουν λάθος. Από το αδυσώπητο ντουμπλάρισμα, τα άστοχα εφέ, την κατά τόπους θολή φωτογραφία, το συγχυτικό μοντάζ (που κάνει την ταινία γρήγορα κομμένη αλλά όχι γρήγορη ή ουσιαστικά ευκρινή), τη συνεχή, δακρύβρεχτη μουσική επένδυση, τα παλιομοδίτικα τραγούδια, μέχρι τη βαθιά πεποίθηση της ταινίας πως με το υπαρξιακό αδιέξοδο των τσακισμένων ηρώων θα ξορκίσει την υπαρκτή τραγωδία της πολιτιστικής και πολιτικής απαξίωσης στη χώρα μας. Κοντολογίς, πιστεύει πως θα αλλάξει τον κόσμο μέσω μιας κινηματογραφικής ουτοπίας, ακριβώς επειδή καταγγέλλει τη διαφθορά της ψυχής και κατ' επέκταση της κοινωνίας.

Ο Κώστας Γαβράς υπήρξε πάντα πιο καίριος και πραγματιστής στις ταινίες του, κοφτός και πρακτικός στη χρήση μεγάλων ηθοποιών, αποτελεσματικός και περιεκτικός, με γούστο και στυλ, εν μέρει διότι έθετε ερωτήματα και αμφισβητούσε σύμφωνα με ό,τι γνώριζε - οι ταινίες του δεν διατείνονται πως είναι οι φωτεινοί παντογνώστες της κοινωνίας ή τελεσίδικοι χειρουργοί της ψυχής. Το γεγονός πως η ταινία γυρίστηκε με προορισμό τη διεθνή αγορά, καθώς όλοι μιλούν αγγλικά ενώ υποδύονται βασικά τους Έλληνες, με κάνει να πιστεύω πως ο στόχος είναι να τη δουν στο εξωτερικό. Αν τη δουν, μπορεί και να αναφωνήσουν «Beware of Greeks bearing films» στη θέα αυτής της νεοελληνικής τραγωδίας. Οι σύντομες εμφανίσεις, όπως του Λάρι Χάγκμαν από το Dallas ή του Θανάση Βέγγου για μερικά δευτερόλεπτα σε έναν ρόλο χωρίς λόγια και λόγο, μόνο προβληματισμό και αμηχανία προκαλούν.