Η εισαγωγή του Thanksgiving, με έναν μαινόμενο όχλο καταναλωτών να μετατρέπει την Black Friday σε μακελειό, αποτελεί την κορυφαία σατιρική στιγμή στη μέχρι τώρα φιλμογραφία του Ιλάι Ροθ. Εκεί η συνήθης καφρίλα που διέπει το σινεμά του συναντά το αιχμηρό πολιτικό σχόλιο. Το τελευταίο σταδιακά παραμερίζεται, μέχρι που μένει μόνο η πρώτη. Ως συνήθως, η εφευρετικότητα στο αποτέλεσμα του φονικού δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη μέριμνα για το build-up του set-piece, ο τόνος είναι ελαφρύς και κανιβαλικός, μέχρι που φτάνουμε στον κυριολεκτικό κανιβαλισμό της κεντρικής σκηνής του δείπνου και τα πράγματα σοβαρεύουν απότομα. Είναι, βλέπεις, σοβαρή υπόθεση για τον Ροθ τα βασανιστήριά του και η εξονυχιστική κατάδειξή τους, δεν μπορεί να τα χλευάζει έτσι. 

 

Στην παράδοση του υποείδους, οι χαρακτήρες είναι αρκετά ενοχλητικοί ώστε να θέλουμε να τους δούμε να υποφέρουν, μα η παράδοση υπαγορεύει και οικονομικότερη συσκευασία και η τρίτη πράξη του έργου τραβάει πολύ, σε βαθμό… δυσπεψίας. Κάποιες κριτικές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έκαναν λόγο για αναβίωση του slasher, μα η ταινία δεν είναι καν το καλύτερο slasher της χρονιάς – το Scream VI και το Totally Killer του Amazon την κερδίζουν κατά κράτος.