Η ταινία Fame του Άλαν Πάρκερ, ένα μνημειώδες εμπορικό φιάσκο στην Ελλάδα, αλλά επιτυχία οπουδήποτε αλλού, ξεχώρισε για την αποσπασματική της αφήγηση, υπό μορφή επεισοδίων, και το μελωδικό hook της μουσικής που έγραψε ο Μάικλ Γκορ. Το επίκεντρο ήταν τα μπερδεμένα όρια φήμης και καλλιτεχνίας στο φημισμένο λύκειο στη Νέα Υόρκη, απ' όπου έχουν αποφοιτήσει πασίγνωστα ονόματα του θεάματος, από την Έρθα Κιτ και τον Ντε Νίρο μέχρι την Τζένιφερ Άνιστον.

Περίπου 30 χρόνια αργότερα, κι ενώ έχει μεσολαβήσει η μεταφορά της ταινίας στην τηλεόραση, το σενάριο παραλλάσσει τους χαρακτήρες, βάζοντας στο μίξερ επίδοξους ηθοποιούς, χορευτές, μουσικούς και τραγουδιστές, με κεντρική ηρωίδα την καλλιτεχνική φιλοδοξία και απαραίτητη κακιά την παγίδα της φήμης. Στο μεταξύ, αναπτύχθηκε η κουλτούρα του «American Idol», του «X Factor» και του «So you think you can dance» κι έτσι το αιχμηρό και αρκετά νεοϋορκέζικο Fame κατάντησε ένα χλωμό «Fame Story».

Φταίνε και τα πρότυπα που μεσολάβησαν: η «παλιά» παρέα κουβαλούσε τα '70s στις προσλαμβάνουσες αποσκευές της, ενώ τα νέα παιδιά που απαρτίζουν το θίασο του Fame 2009 προσπαθούν να μιμηθούν τη Μάιλι Σάιρους, τα αδελφάκια Τζόνας και την Μπιγιονσέ (η τελευταία είναι ό,τι καλύτερο ως μοντέλο, και η Νατούρι Νότον, που είδαμε και στο Hairspray, έχει παρομοίως δυνατή και βαθιά φωνή καθώς και εξαιρετικές πιανιστικές δυνατότητες). Δυο πράγματα αξίζουν στην ταινία: οι ομοιότητες και οι διαφορές ανάμεσα στην πρωτότυπη και τη νέα ταινία, και οι σκηνές όπου μιλάνε με πραότητα και μπρίο οι δάσκαλοι, ανάμεσα στους οποίους και η original Ντέμπι Άλεν.

Υποκριτικά, τα παιδιά είναι προφανή, μελωμένα και ελαφρώς σιτεμένα για την ηλικία που υποτίθεται πως έχουν στο έργο. Και μετά από ατελείωτους σχηματικούς χαρακτήρες και μπανάλ δραματάκια, το ευτυχισμένο φινάλε μοιάζει με τηλεοπτικό διαγωνισμό, σκηνοθετημένο σαν διασταύρωση του Dirty Dancing με σχολικό μιούζικαλ σε στυλ εξτραβαγκάντζα του MTV. Το διάσημο μουσικοχορευτικό, βραβευμένο με Όσκαρ θέμα, που το θυμόμαστε ως ξέσπασμα νεανικής ορμής στους δρόμους της Νέας Υόρκης στο Fame 1980, ακούγεται διακοσμητικά διασκευασμένο στους τίτλους τέλους...