Ο Τσάρλι Κάουφμαν επιστρέφει στη σκηνοθεσία και μαζί με τον ειδικό στο stop motion animation, Ντιουκ Τζόνσον, ξαναφέρνουν στα κινούμενα σχέδια τη χαμένη, ενήλικη γοητεία που τόσο καιρό είχε καταπιεστεί από τον θόρυβο της εμπορικής ισοηλεκτρικής γραμμής με αποδέκτες τα παιδιά. Η Ανομαλίζα είναι μια σουρεαλιστική, μοναδική ματιά στη μοναξιά, που αν και δεν ξεφεύγει από τη μόνιμη αναζήτηση επικοινωνίας στη φιλμογραφία του Αμερικανού σεναριογράφου και σκηνοθέτη, εκφράζεται με φαντασία και γούστο, σε ένα τυπικό ξενοδοχείο που σφύζει από μπαναλιτέ και μονοτονία. Την απελπισία του συγγραφέα Μάικλ, που πρωταγωνιστεί, ταράζει μια ήσυχη, ντροπαλή κοπέλα, αντιπρόσωπος πωλήσεων με χαμηλή αυτοεκτίμηση, μια κάποια Λίζα που φαντάζει ως η πιο ευχάριστη ανωμαλία στην αφόρητη ομοιομορφία του χώρου, της ζωής του, της χρωματικά και τονικά ουδέτερης ταινίας που εξελίσσεται σε θρίλερ, με σεναριακό καρύκευμα και δραματικό μοτέρ το υπαρκτό MacGuffin Σύνδρομο Φρεγκόλι (όταν βλέπεις τους άλλους ως ένα πρόσωπο), δίνει την αίσθηση ενός θρίλερ αλά Brazil, μετατρέποντας το ξενοδοχείο στους διαδρόμους του θολού μυαλού και της ταραγμένης ψυχής, πάντα με την αίσθηση του παράλογου και του κωμικού, και έχει ως βαθύτερο θέμα και αίτημα την έλλειψη επικοινωνίας, καθώς και την υψηλή επικινδυνότητα της βιαιότητας που κρύβεται πίσω από τη φαινομενικά ανώδυνη βλακεία – κάτι που ο Κάουφμαν, αν και Αμερικανός, έχει παρατηρήσει ιδιοφυώς σε συμπεριφορές των γύρω του. «Ο κόσμος είναι ένα τρομακτικό μέρος» υποστηρίζει ο Αμερικανός διανοούμενος, αλλά, ευτυχώς, έχει το κουράγιο να εξερευνήσει όχι μόνο τις ιστορίες στις οποίες φυτρώνει ένας λυτρωτικός σπόρος αλλά και διαφορετικές μορφές έκφρασης, όπως το ακαταμάχητα λειτουργικό stop motion, που τον βοηθάνε να τις αφηγηθεί πιο πρωτότυπα. Αυτό που βάρυνε ακατανόητα και ερμητικά στη Συνεκδοχή γίνεται φρέσκια απόλαυση στο Anomalisa, που κατέκτησε το δεύτερο,σε Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας και διεκδικεί Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων.