Αυτό το ιδιότυπο, αθόρυβα ασυμβίβαστο πορτρέτο μιας γυναίκας, σε σκηνοθεσία του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιο, απέχει από ένα βικτωριανό δράμα αυτοθυσίας στις κοινωνικές νόρμες όσο η παραλιακή πόλη της Ρεσίφε στη Βραζιλία από το ασφυκτικό σύμπαν του Χένρι Τζέιμς. Αντίστοιχα, η ηρωίδα, η Κλάρα, μια μουσικοκριτικός που έχει αποσυρθεί στο ταπεινό διαμέρισμά της στο συγκρότημα κατοικιών Aquarius, είναι μια υπερήφανη, ελεύθερη γυναίκα και δεν διστάζει να το δείξει, ακόμη και να το διατυμπανίσει με στόμφο και κάποια αλαζονεία. Αψηφώντας την ηλικία της και έχοντας ξεπεράσει την αφαίρεση μαστού, η δόνα Κλάρα, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι με σεβασμό και δέος, κάνει τα μπάνια της, φροντίζει το σώμα της, αφήνει μακριά τα κατάμαυρα μαλλιά της, συνομιλεί καθημερινά με τον νεότερό της ναυαγοσώστη, ίσως για να διατηρεί επαφή με ένα ψύχραιμο, νεανικό πνεύμα, διαφημίζει ήρεμα το σφρίγος της δημοσίως και απολαμβάνει την αγαπημένη της ροκ στις ιδιωτικές της στιγμές – άλλωστε, είχε γίνει γνωστή για τα παθιασμένα άρθρα της για τη μουσική που πέθανε μαζί με τον Τζον Λένον, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά σε φερέλπιδες δημοσιογράφους που της πήραν συνέντευξη.

 

Σε αυτήν τη δραματουργική συνέπεια ανταποκρίνεται εντυπωσιακά η Σόνια Μπράγκα, η μεγάλη Βραζιλιάνα ηθοποιός, παίρνοντας το έργο πάνω της, χωρίς να διστάζει να γίνει σέξι και αισθαντική, αντιπαθής και παράλογη, ανάλογα με την περίσταση

 

Όταν καλείται να ενδώσει στα πλάνα μιας εταιρείας για απαλλοτρίωση του συγκροτήματος, είναι κάθετα αρνητική. Το διαμέρισμα που έχει κληρονομήσει από τη θεία της Λουσία, μια διανοούμενη με αγώνες ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς, από την οποία πήρε επίσης το μαχητικό πνεύμα και την ανθεκτικότητα (όπως βλέπουμε και σε οικογενειακά flashbacks), είναι φιλέτο για αξιοποίηση στο θέρετρο που ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί και το τυράκι που χρησιμοποιούν οι κατασκευαστές για να μεταπείσουν την τελευταία που στέκεται όρθια, γιατί έτσι θέλει και γιατί έχει το δικαίωμα και κάθε προσωπικό λόγο να το κάνει, είναι η εγκληματικότητα της περιοχής. Η κυρία Κλάρα όμως δεν μασάει και απαντά στις απειλές με μεταφυσικό σθένος – το ζωηρό της πείσμα, σε αντίθεση με αυτούς που υπέκυψαν γιατί φοβήθηκαν ή κουράστηκαν, γίνεται γραφικό και προσβλητικό, αλλά συνάδει με τη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό της – μια επιθετική αξιοπρέπεια, δύστροπη και γοητευτική. Σε αυτήν τη δραματουργική συνέπεια ανταποκρίνεται εντυπωσιακά η Σόνια Μπράγκα, η μεγάλη Βραζιλιάνα ηθοποιός, παίρνοντας το έργο πάνω της, χωρίς να διστάζει να γίνει σέξι και αισθαντική, αντιπαθής και παράλογη, ανάλογα με την περίσταση. Ενώ ο Φίλιο ξεκινάει χαλαρά, ακολουθώντας τους ρυθμούς του resort, επιταχύνει μόνο μέσα από τη μεγαλοσύνη και την υψηλή περπατησιά της Κλάρα, κρατώντας τα πλάνα ρευστά, εναρμονισμένα στο ζωηρό πνεύμα της ηρωίδας και σε μια πορεία ζωής που ξαποσταίνει στη μοναχική της δόξα. Σε μια καριέρα σημαντική και πλούσια, αυτή η ερμηνεία της Μπράγκα είναι η κορόνα και ακόμη αντηχεί η αστοχία της μη βράβευσής της στο περσινό Φεστιβάλ Καννών.